Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

 

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

Δες μια εικόνα πόκαμα
Μες στο αργό μυαλό μου
Τι ταχα είμαι παιδί ζαβό
Το λέει όλος ο κόσμος

Ο κόσμος αυτός ο ηλίθιος
Που λέει οτι του κάτσει
Που τον τρελλό τον λέει μωρό
Τόσο του λιγοκόβει.

Μα κι αν με λέει εμένα τρελλό
Και πως χαζολογάω
Εγώ λογάω μια χαρά
Και μια χαρά μου κόβει.

Και πιάνω πέτρα δυνατή
Τη στίβω στον αέρα
Και πιάνω χόρτο απαλό
Το βάνω μες στο στόμα.

Πυθίας μαντική φωνή
Ακούω να μου λέει
Την Τροία πως θα κάψω κάποτε
Να πάρω την Ελένη
Στης Σαλαμίνας τα νερά
Πως θ'αποναυμαχήσω
Στις Θερμοπύλες στα στενά
Τριακόσιους πως θα πάρω,

Να ρίξω ολους τους εχτρούς
Μες στο βαθύ Καιάδα
Να ρίξω και στα Τάρταρα
Όλους τους μυαλομένους.

Γιατι κανείς δε σκέφτηκε
Πως μέσα στους αιώνες
Οι πιο τρελλοί και οι πιο ζαβοί
Αφήσαν Ιστορία.

Πούχουν να μελετάν οι νιοι
Και να ενθυμούνται οι γέροι
Που λένε τα βιβλία τους τα πολυσκονισμένα.

Φόρο τιμής που φέρνουνε
Ωραιες κορασίδες
Μεσα στο Καλλιμάρμαρο
Δροσάτες που χορεύουν.

Θυσίες π'ανεβαζουνε
Προς τους Θεούς του Ολύμπου
Και τον κουτσό τον Ήφαιστο
Πολύ που τον λατρεύουν.

Ε.Μ.