EVA'S WORLD

  Ο ΗΛΙΘΙΟΣ Δες μια εικόνα πόκαμα Μες στο αργό μυαλό μου Τι ταχα είμαι παιδί ζαβό Το λέει όλος ο κόσμος Ο κόσμος αυτός ο ηλίθιος Που λέει οτι του κάτσει Που τον τρελλό τον λέει μωρό Τόσο του λιγοκόβει. Μα κι αν με λέει εμένα τρελλό Και πως χαζολογάω Εγώ λογάω μια χαρά Και μια χαρά μου κόβει. Και πιάνω πέτρα δυνατή Τη στίβω στον αέρα Και πιάνω χόρτο απαλό Το βάνω μες στο στόμα. Πυθίας μαντική φωνή Ακούω να μου λέει Την Τροία πως θα κάψω κάποτε Να πάρω την Ελένη Στης Σαλαμίνας τα νερά Πως θ'αποναυμαχήσω Στις Θερμοπύλες στα στενά Τριακόσιους πως θα πάρω, Να ρίξω ολους τους εχτρούς Μες στο βαθύ Καιάδα Να ρίξω και στα Τάρταρα Όλους τους μυαλομένους. Γιατι κανείς δε σκέφτηκε Πως μέσα στους αιώνες Οι πιο τρελλοί και οι πιο ζαβοί Αφήσαν Ιστορία. Πούχουν να μελετάν οι νιοι Και να ενθυμούνται οι γέροι Που λένε τα βιβλία τους τα πολυσκονισμένα. Φόρο τιμής που φέρνουνε Ωραιες κορασίδες Μεσα στο Καλλιμάρμαρο Δροσάτες που χορεύουν. Θυσίες π'α

  ΑΠΙΣΤΙΑ Δυο ψυχές αντικριστές Σε έπιπλα αντίκες Πολυελαίοι πλουμιστοί, Κροσάτοι καναπέδες. Με κοίταξες, σε κοίταξα Λυγμοί σε συνεπήραν Τα μάτια μου εκάρφωσα Στην ψεύτικη αγάπη Που μου την εμολόγησες Τότε στις παραλίες. Που έπιασες άμμο μαγική Την πεταξες μπροστά μου Χρυσό το μέλι έταξες Πλούσια την πεταλούδα. Και τώρα να, εδώ μπροστά δειλιάς, Το βλέμμα ν'αντικρυσεις Η αλήθεια καίει τον λαιμό Με στάχτη πυρωμένη. Σηκώνομαι απτό κάθισμα Τα κρόσια τραγουδάνε Δε γίνεται αγάπη μου Στο ψέμα να με πνίγεις Συγχώρνεση να μου ζητάς Σαν τσόλι να με σέρνεις. Σε ουρανούς ανάστερους Πλανήτης δε γυρίζει. Κι αν κάποτε τα δαχτυλίδια μου γυρίζανε τριγύρω "Κρόνε σε αφήνω" αν φώναζες κι εγώ ξαναγυρίζα, Τέλος να βάλουμε εδω θαρρώ, Στου κόσμου τα σουλάτσα. Γιατι δεν είμαι εγώ κόρη Πασά Που ζει μες στα λουσάτα. Απλό παιδί είμαι κι εγώ Που είπα ν'αγαπήσω Που τόλμησα η αμαρτωλή Σε μάτια να βουλιαξω. Που τόλμησα και γλύστρησα κατήφορο μεγάλο Τέλος δεν εχει ο γλυστρημός Κι αυτό σου το χρωστάω.

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ Νύχτα θολή κι απόκαμα Στο άδειο μαξιλάρι Ο κάματος με τραγουδά Κι η νύστα με εμποδίζει, Το έρεβος μιας Μοναχής Να δω, να καταλάβω. Να μετάλάβω το φιλί Που ειναι αγιασμένο, Να μπω μες στο φουστάνι της Οπού σκάνε βαρελότα. Να μπω στα μισοφόρια της Να ψάξω μισθοφόρους Να τηνε πω Γεσθημανή Κι εκείνη να γελάσει. Να κάνει η μάνα προσευχή Και το παιδί ν'αγιάσει Να κάνει ο κύρης έναν σταυρό Για τις εβλασφημιές μου. Να κλεισω ματοτσίνορα Για να τη δω μπροςτα μου, Αφού δεν επιτρέπεται Το χέρι να της πιάσω. Κι αφού απαγορεύεται Να ευλογάω τη μερα Κι εγώ σαν τους υπόλοιπους Στο τρυφερό μου στρώμα Το έρεβος μιας Μοναχής - Γεσθημανή τη λένε - Θα δω στο συναπάντημα Του ονείρου μου τον κόσμο. Ε.Μ.