ΑΠΙΣΤΙΑ

 ΑΠΙΣΤΙΑ

Δυο ψυχές αντικριστές

Σε έπιπλα αντίκες

Πολυελαίοι πλουμιστοί,

Κροσάτοι καναπέδες.

Με κοίταξες, σε κοίταξα

Λυγμοί σε συνεπήραν

Τα μάτια μου εκάρφωσα

Στην ψεύτικη αγάπη

Που μου την εμολόγησες

Τότε στις παραλίες.

Που έπιασες άμμο μαγική

Την πεταξες μπροστά μου

Χρυσό το μέλι έταξες

Πλούσια την πεταλούδα.

Και τώρα να, εδώ μπροστά δειλιάς,

Το βλέμμα ν'αντικρυσεις

Η αλήθεια καίει τον λαιμό

Με στάχτη πυρωμένη.

Σηκώνομαι απτό κάθισμα

Τα κρόσια τραγουδάνε

Δε γίνεται αγάπη μου

Στο ψέμα να με πνίγεις

Συγχώρνεση να μου ζητάς

Σαν τσόλι να με σέρνεις.

Σε ουρανούς ανάστερους

Πλανήτης δε γυρίζει.

Κι αν κάποτε τα δαχτυλίδια μου

γυρίζανε τριγύρω

"Κρόνε σε αφήνω" αν φώναζες κι εγώ ξαναγυρίζα,

Τέλος να βάλουμε εδω θαρρώ,

Στου κόσμου τα σουλάτσα.

Γιατι δεν είμαι εγώ κόρη Πασά

Που ζει μες στα λουσάτα.

Απλό παιδί είμαι κι εγώ

Που είπα ν'αγαπήσω

Που τόλμησα η αμαρτωλή

Σε μάτια να βουλιαξω.

Που τόλμησα και γλύστρησα κατήφορο μεγάλο

Τέλος δεν εχει ο γλυστρημός

Κι αυτό σου το χρωστάω.

Ε.Μ.