EVA'S WORLD

Τί Μαυρίκιους και τί Μπαρμπάντος μου λέτε εμένα.... Νιόπαντροι και νιόπαντρες, μόλις τελειώσει το πανηγύρι του γάμου και βρείτε τους εαυτούς σας κάπου εκεί μέσα στην εξάντληση, τα οινοπνεύματα, τους χορούς και τη συνειδητοποίηση ότι πλέον λέτε "ένας" και εννοείτε "δύο", πάρτε τον καλό/καλή σας, καθώς και το αυτοκινητάκι σας και ξεχυθείτε στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας !! Όχι στα μπουζούκια βεβαίως (πάνε αυτά, τα ξεχνάμε μαζί με την εργένικη ζωή...), αλλά... όπου σας βγάλει... Εμάς (σε πρώτη φάση) μας έβγαλε στο Βόλο!! Σούπερ ο Βόλος, μέσα στους ήλιους και τα γιωτ, ξεχάσαμε και την κρίση και όλα τα ξεχάσαμε.... Βρήκαμε και ένα καταπληκτικό, καινούριο ξενοδοχειάκι, το "Αίγλη" με βεράντα στη θάλασσα και την περαντζάδα και αράξαμε εκεί χωρίς να ξετιναχτούμε οικονομικώς και με πολύ κέφι για τη γαμήλια ζωή που μόλις άρχιζε. Το βράδυ μας το γιορτάσαμε στα "Ταξύδια", όπου δοκιμάσαμε σχεδόν όλο τον κατάλογο (είχα πεθάνει στις γιόγκες η Χριστιανή τον τε

While I was based in Brussels - three years ago- the whole Europe was discussing on the economic recession and on some "crisis". Belgium, Uk, France, Netherlands, even Germany! Dark clouds of uncertainty were coming all over Europe and it was only one country that was happy in all this : And that was Greece !! I remember myself sitting on my nice, round, black table, reading the news on my Pc and starring outside the window and thinking: “Is it only Greece the only happy girl in the EU? Well… This is worrying… This is really worrying….”. And I have taken the decision to start equip myself against…. Against…. I didn’t know exactly at that time, but I knew Greeks, and I knew the Greek system, and I knew the Greek public system… And something was really stinking in that story…. Today, three years later, Greece is where it is …. A country that is declaring “poverty”, a country that is begging for loans, a country of protests and demonstrations, a humiliated country, a countr

Αν πολλοί νομίζουν ότι το Άμστερνταμ είναι η Ολλανδία, τότε δεν έχουν περάσει από Ρότερνταμ, Χάγη και Delft... Αν το Άμστερνταμ είναι "κανάλια" και "ποδήλατα" -που βλέπει κανείς εν αφθονία και σε γείτονες χώρες (όπως π.χ. στη Bruges του Βελγίου) τότε το Delft είναι το παρελθόν της Ολλανδίας, η Χάγη το παρόν της και το Ρότερνταμ το μέλλον της. Έφτασα στις Βρυξέλλες με μια ωραιότατη πτήση της Aegean την Τρίτη το πρωϊ και από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών πήρα το τρένο για Gare Centrale/Brussels και από εκεί για Άμστερναμ. Κατέβηκα στη στάση της Χάγης. Πήρα το τραμ 17 (από το Gare Centrale Den Haag) και κατευθύνθηκα προς ένα ξενοδοχείο με απίθανα κρεββάτια και δωρεάν, άφθονο Ολλανδικό γάλα (!), αλλά σχετικά υψηλές τιμές (130Ε/δίκλινο), το Court Garden Hotel ( http://www.hotelcourtgarden.nl/en/meetings.html ). Οι μέρες μου αναλώθηκαν σε ένα συνέδριο, στο Crown Plaza Hotel, όπου έφθανα κάθε πρωϊ μετά από ένα 25λεπτο απολαυστικό περπάτημα κάτω από τα δέντρα.. Μου πήρε

Δεν είμαστε Λαός εμείς ρε παιδιά… Ζώα είμαστε… Incident 1: Ήμουν, που λέτε, σήμερα το πρωϊ στο Αστυνομικό Τμήμα για να ανανεώσω το διαβατήριό μου και θα περνούσα να υποβάλλω τα χαρτιά μου μετά από πέντε άλλους ανθρώπους. Η ώρα περνούσε και μετά από εμένα μπήκαν άλλοι πέντε περίπου. Επειδή δεν είχε νούμερα προτεραιότητας (εδώ Μπανανία), καθόμασταν σε ουρά έξω από την πόρτα.. Ξαφνικά η εξωτερική πόρτα του Τμήματος άνοιξε και Αστυνομικοί έβαλαν μέσα δεμένους με χειροπέδες τρεις δυάδες κάτι βρωμερών και τρισάθλιων τύπων. Κατόπιν, οι Αστυνομικοί μας ζήτησαν ευγενικά να περάσουμε έξω από το κτίριο (προφανώς για λόγους ασφαλείας). Και, ω, ναι, μια χαρά το υποθέσατε: Βγαίνουμε όλοι έξω υπακούοντας στις εντολές των Οργάνων και μέσα σε δύο λεπτά νάτοι οι έξυπνοι Ελληνάρες -που περίμεναν μετά από εμένα- να μπαίνουν μέσα ένας-ένας και να πιάνουν ουρά μπροστά στην πόρτα του Γραφείου Ανανέωσης Διαβατηρίων. Μου ήρθε ρε παιδιά να μπω μέσα και να ρίξω κάτι Πασαλιμανιώτικα που θα έκαναν ακόμα κ

Southport is located about one hour (by train) away from Manchester: Leaving behind me very green and tidy neighbourhoods with houses and equally happy little gardens, I arrived at a beach-y (!) place with huge beaches and many elderly people, others standing there alone to gaze the ocean passing under the bridges, others seated in special cars going around happily and watching the few young men who crossed the street wearing colourful scarves. Pulling my suitcases behind me, I wondered what exactly is a "human city". Southport gave me the answer: "It is the city that eliminates the"social cost"and where people coexist with a smile showing understanding and tolerance for each other. Suitcases were heavy but draging them was not tiring because the sidewalks were huge. And not only that: There was a separate bridge for cars and a separate bridge for pedestrians and I was also having fun watching the controversial events that were happening all around me: At

I am standing at 08am at Amsterdam’s airport (Schiphol), waiting for my flight to Manchester. I watch all around those gorgeous, tall, Dutch Gods who are carrying trays of beer and French chips for… breakfast !!!  I am thinking to go against this very healthy trend and buy some fruits and yogurt so as to demonstrate all about “healthy morning diet”, but then I reconsider when I see the prices:  Five euros for five berries of grapes and two pieces of melon in a plastic cup which all that is called "fruit-shake". For a while I started dreaming of my little cute and chip country (Greece), where I can buy huge piles of oranges with just a few euros. I pay overall 8 euros while I know that I should push myself and drink my whole bottle of water before I board on the plane.  Meanwhile, a Dutch guy who is sitting next to me, is watching the airplanes flying, while leaking his fingers.  This must be a Dutch thing (leaking own fingers) while watching or discussing something intere

When I was 18 years old my dad told me “you are not going abroad, you have to enter in a Greek University” (was justified by my mum like “he wants you around”) I have respected his wish like a good daughter that believes that parents have always right. Now, 21 years later, I have had the opportunity to visit Cambridge on my way to South England.. My first thought when I looked at that place, was just that children should sometimes “not” listen to their parents... The second thought was that I would like to start my life again. And my third thought was that my children would definitely study in Cambridge. This place called “Cambridge” offers “auras”: An aura of sophistication, an aura of intellectualism, an aura of hard-working young people, an aura of naturalism, an aura of “elitism”. Walking around and glazing at all these camps and Colleges where young students are hosted, I had this impression that time has been stopped, that I live in old England, that everything around is espe

"Είμαι σε φάση που δεν ψάχνω για σταθερή σχέση" "Τις έχω χορτάσει τις γυναίκες. Πλέον θέλω να βρω μια γυναίκα να κάνω παιδί!" "Η μαμά μου τον κάνει καλύτερο το μουσακά!" "Η μαμά μου μπορεί να με δει γυμνό. Όπως και η Παναγία!" "Η μαμά μου είπε ότι έχεις γεμίσει τους τοίχους πτυχία, αλλά το παντελόνι μου θα μείνει ασιδέρωτο !!" "Αγάπη μου, σε σκέφτηκα και είπα στο σουβλατζή να βάλει κρεμμύδι, αλλά όχι τζατζίκι!" "Όχι μανούλα μου, μη στενοχωριέσαι... Δεν θα κοιμηθώ μαζί της και σήμερα.. Μαζί σου θα κοιμηθώ!" "Σου αρέσουν τα μπουζούκια?" "Δεν δίνω δεκάρα για τη Charlene, τον Albert και τα εξώγάμά του. Εμένα με ενδιαφέρει ο Παναθηναϊκός!!" "Κιάμο ακούς?" "Απαπα, μη βάλεις το γάμο μας για τις 3 Σεπτεμβρίου. Έχει αγώνα!!" "Α, εγώ ξέρεις, τις χόρτασα τις γυναίκες και μετά πήγα στο Άγιο Όρος και βρήκα το βαθύτερο εαυτό μου.. Και μετά πήγα 15 μέρες στη Μύκονο!

Μετά από πολύμηνη αναμονή με ενημέρωσαν επιτέλους εχθές από το ΙΚΑ Πειραιώς ότι μπορώ να περάσω για να πάρω το απίστευτο ποσόν των €170 από τα €5.000 που είχα πληρώσει το Δεκέμβριο για μια χειρουργική επέμβαση. Πήγα λοιπόν η καλή σου εκεί σήμερα, πρωϊ-πρωϊ, αλλά το μηχάνημα που δίνει νουμεράκια προτεραιότητας είχε χαλάσει. Μπήκα λοιπόν, όπως όλοι, στην ουρά και περίμενα να έρθει η σειρά μου, παρακολουθώντας με μεγάλο ενδιαφέρον όλους αυτούς τους πάλαι ποτέ, γνωστούς/άγνωστους "έξυπνους", που προσπαθούν να προσπεράσουν με κάθε λογής δικαιολογία: «Ήμουν εδώ πριν, αλλά δεν με είδατε διότι λείπατε και ήμουν πίσω από έναν Κύριο που τώρα έχει φύγει!» , «Αχ, συγνώμη, είμαι πολύ βιαστική, έχω ξεχάσει το μουσακά στο φούρνο!» , «Συγνώμη, είμαι ανάπηρη, θα σας έδειχνα τα χαρτιά μου αλλά μην σας στενοχωρώ πρωϊνιάτικα!» , «Α! Ήσασταν μπροστά μου?? Δεν σας πρόσεξα!!» . Για καλή τους τύχη ήμουν στις καλές μου σήμερα, τους λυπόμουν κιόλας τους Χριστιανούς -ηλικίας 50 και 60 να στέκονται

08η00 το πρωϊ, στο αεροδρόμιο Schiphol του Άμστερνταμ, περιμένοντας την πτήση μου για Manchester, παρατηρώ γύρω μου τους ψηλούς Ολλανδούς Θεούς που κουβαλάνε δίσκους με μπίρες και πατάτες τηγανιτές για … πρωϊνό! Σκέφτομαι να αγοράσω λίγα φρούτα και κανά γιαουρτάκι για να τους μπω στο μάτι με την υγιεινή μου διατροφή, βλέπω όμως τις τιμές και μπλοκάρω: Πέντε ευρώ για πέντε ρόγες σταφύλι και δύο κομματάκια πεπόνι σε ένα πλαστικό ποτηράκι που όλο αυτό το αποκαλούν “fruit-shake”. Για λίγο αναπολώ την Ελλαδίτσα με τα τεράστια φθηνά πορτοκάλια της και τους Πακιστανούς της, και αρκούμαι να παραγγείλω καφέ και νερό! Πληρώνω overall περισσότερο (οκτώ ευρώ δηλαδή) και με προειδοποιούν ότι πρέπει να πιω το μπουκαλάκι με το νερό (που κάνει €4) πριν μπω στο αεροπλάνο. Εν τω μεταξύ, ο Ολλανδός δίπλα μου χαζεύει τα αεροπλάνα που τροχοδρομούν πίσω από το τζάμι, γλύφοντας το δάχτυλό του. Αναμενόμενες συμπεριφορές από τον πιο "φιλελεύθερο" λαό της Ευρώπης. Το αεροπλάνο της KLM ήρθε στην ώρα

Η εμπειρία της Καραϊβικής, άρχισε, μάλλον αρνητικά, στο αεροπλάνο της Easyjet (πέταξα Αθήνα-Λονδίνο-Bridgetown – 12 ώρες ταξίδι) όπου η αγένεια και η γυφτιά βασιλεύει αφού η εταιρεία προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξύγκι – αφήστε που οι θέσεις στο αεροπλάνο δεν είναι αριθμημένες, με συνέπεια να τρέχουν όλοι σαν τους παλαβούς μέσα στο αεροσκάφος για το ποιος θα πρωτοκαθήσει δίπλα στο παράθυρο!-. Η δεύτερη εμπειρία που ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη και εντυπωσιακή ήταν η –αναγκαστική- διαμονή στο Yotel [1] –αυτές τις μικρές καμπινούλες που νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο στην Ιαπωνία για την ξεκούραση των businessmen. Ε, λοιπόν, υπάρχουν και στο Gatwick. Με το «ευτελές ποσόν» των 60 λιρών, κλείνει κανείς μια υπέροχη, ήσυχη και πεντακάθαρη καμπινούλα με ατομικό douche, μόνο δύο λεπτά μακριά από τα gates του αεροδρομίου (οι καμπινούλες ωστόσο αντενδείκνυνται για κλειστοφοβικούς και ανθρώπους περιορισμένης κινητικότητας). Και επειδή νηστικό αρκούδι δε χορεύει, προτού μπω στην καμπινούλα μου, πέρασα

...Ρε παιδιά, δεν είναι Έθνος αυτό, τρελλοκομείο είναι!! Φτάνω σήμερα το πρωϊ, σινάμενη, κουνάμενη, στη στάση μου έξω από τον ΟΛΠ Πειραιά για να πάρω το λεωφορείο να πάω στη δουλειά καί βλέπω έναν τύπο ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στη λεωφόρο, χτυπημένο και καλά από μηχανάκι που πέρασε κόκκινο φανάρι και τον έριξε κάτω... Γύρω του, κόσμος και κοσμάκης να τον χαζεύουν και να τον ρωτάνε μήπως έσπασε τίποτα. Και ξαφνικά, σταματάει μια τεράστια νταλίκα από απέναντι, βγαίνει ένας γεροδεμένος τύπος από μέσα και πάει να δει και αυτός "τι συμβαίνει". Τη δε νταλίκα, την παρατάει εκεί ακριβώς που ήταν, ούτε αλάρμ ούτε τίποτα, πριν ακριβώς από το φανάρι που... άλλαζε χρώματα.. Κόκκινο, πράσσινο, πορτοκαλί, και πάλι κόκκινο... Οι δε οδηγοί από πίσω, εννοείται, να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει και να περιμένουν να ξεκινήσει η νταλίκα... Και δώστου το φανάρι ν'αλλάζει χρώματα, και δώστου η ουρά των αυτοκινήτων (που περίμεναν να ξεκινήσει η νταλίκα) να μεγαλώνει.. Ο δε ν

Επειδή έχουμε βαρεθεί, εμείς οι γυναίκες, να μας κατηγορείτε, εσείς οι άνδρες, ότι γκρινιάζουμε, θα θέλαμε να μάθουμε πως θα έπρεπε κατά τη γνώμη σας να αντιδράσουμε στις κάτωθι περιπτώσεις, αν όχι τσιρίζοντας. Μπορείτε να αριθμήσετε τις απαντήσεις σας σύμφωνα με τους αριθμούς των περιπτώσεων: 1. Μας καλεί η κυρία Λένα που είναι η κολλητή της μαμάς μας για παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της και αναλαμβάνετε να μας συνοδεύσετε. Σκάτε δε με το ίδιο παπούτσι με το οποίο κάνατε, πέρυσι, ορειβασία στις Άνδεις. 2. Έχετε ξεσκιστεί στη δουλειά όλη την εβδομάδα και είστε υπερβολικά στρεσαρισμένος (what new!!) και όταν έρχεται επιτέλους η σειρά μας να σας μιλήσουμε Παρασκευή βράδυ διότι τις υπόλοιπες μέρες μας μιλούσατε «του ξεφορτώματος», σας ζητάμε να μιλήσουμε στο Skype με video «για να βλέπουμε τη φατσούλα σας που μας έλειψε». Κι εσείς μας λέτε «ναι αγάπη μου, αλλά μόνο για λίγο γιατί μετά έχει ποδόσφαιρο».. Και συνεχίζετε: «Και το video γιατί το χρειζόμαστε?? Ξέρω με τι μοιάζεις!» 3.

Goodmorning my Handsome... Thank you very much for your e-mail, don't worry if you cannot write to me too much, you just keep writing to me; this adds to the beautiful day-to-day life I’m now having in Greece. Well, yesterday night, I have slept at around 02H20, since I was reading some Mickey Mouse late at night and then I thought I would sleep deeply. But, unfortunately this was not the case, since the noise of the air-conditioning of the hospital opposite to my bedroom, woke me up at 07H00. And then continued on and on until 08H00 so I have decided that I wouldn’t sleep anymore and got up to get ready for the office. So, I went to the kitchen to prepare my breakfast (unfortunately, I couldn't open the box with the feta cheese, and then I did it but in an abrupt way and all content -water with feta- have been spilled all over the kitchen place, so I had to mop!!, then I thought I should have a shower and then go to my office with the bus so as I'm doing some exercis

Από το αεροπλάνο, το Άμστερνταμ έμοιαζε με πιατέλα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον που πότε - πότε τη διέσχιζε ένα κίτρινο τρενάκι. Από κοντά το Άμστερνταμ ήταν ένα ατελείωτο πορνείο, φίσκα στο ναρκωτικό και τους μαστουρωμένους. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά που τραβάνε την προσοχή του φρέσκου επισκέπτη. Είναι και τα γνωστά γραφικά κανάλια, αλλά και η χαριτωμένη αρχιτεκτονική οικημάτων που λες ότι όπου να'ναι θα σου πέσουν στο κεφάλι δεδομένου ότι είναι χτισμένα πάνω σε λάσπη και «έχουν πάρει κλίση», κάπως όπως τα σπιτάκια της Βενετίας. Είναι επίσης και αυτό το κρυφό δέος της γνώσης ότι το Άμστερνταμ βρίσκεται ουσιαστικά δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και αυτό το παιδιάστικο feeling ότι από στιγμή σε στιγμή τα φράγματα θα σπάσουν και τα σοκάκια θα γεμίσουν αμέσως θάλασσα που θα σε πάρει και θα σε σηκώσει… Ήταν –βεβαίως- και ο Van Gogh, και ο Rembrandt, αυτά τα χαϊδεμένα παιδιά της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής που άφησαν πίσω τους αριστουργήματα και που στηρίζουν –αρκετά θα