Περιπέτειες στην Αγγλία_Southport_Μάϊος 2011

08η00 το πρωϊ, στο αεροδρόμιο Schiphol του Άμστερνταμ, περιμένοντας την πτήση μου για Manchester, παρατηρώ γύρω μου τους ψηλούς Ολλανδούς Θεούς που κουβαλάνε δίσκους με μπίρες και πατάτες τηγανιτές για … πρωϊνό! Σκέφτομαι να αγοράσω λίγα φρούτα και κανά γιαουρτάκι για να τους μπω στο μάτι με την υγιεινή μου διατροφή, βλέπω όμως τις τιμές και μπλοκάρω: Πέντε ευρώ για πέντε ρόγες σταφύλι και δύο κομματάκια πεπόνι σε ένα πλαστικό ποτηράκι που όλο αυτό το αποκαλούν “fruit-shake”.

Για λίγο αναπολώ την Ελλαδίτσα με τα τεράστια φθηνά πορτοκάλια της και τους Πακιστανούς της, και αρκούμαι να παραγγείλω καφέ και νερό! Πληρώνω overall περισσότερο (οκτώ ευρώ δηλαδή) και με προειδοποιούν ότι πρέπει να πιω το μπουκαλάκι με το νερό (που κάνει €4) πριν μπω στο αεροπλάνο. Εν τω μεταξύ, ο Ολλανδός δίπλα μου χαζεύει τα αεροπλάνα που τροχοδρομούν πίσω από το τζάμι, γλύφοντας το δάχτυλό του. Αναμενόμενες συμπεριφορές από τον πιο "φιλελεύθερο" λαό της Ευρώπης.

Το αεροπλάνο της KLM ήρθε στην ώρα του και επιβιβάστηκα με τη μεγάλη χαρά του ταξιδιώτη και τη σύντομη προσευχή που κάνω πάντα μέσα μου κάθε φορά που επιβιβάζομαι σε αεροπλάνο.

Βρήκα τη θέση μου και ο χοντρός τύπος με τα λιγδωμένα μαλλιά και κάτι τεράστια πορτοκαλί γυαλιά που ήρθε και κάθησε δίπλα μου, άρχισε τις ερωτήσεις. «Είσαι Αγγλίδα»? με ρώτησε, τη στιγμή που συνειδητοποίησα με φρίκη ότι βρωμούσε αλκοόλ. «Όχι!» του απάντησα κοφτά. «Τότε Ολλανδέζα». «Όχι». «Πας στο Manchester για δουλειά?». « Ναι!» του απάντησα με ένα δολοφονικό βλέμμα που τον έκανε να καταπιεί τη γλώσσα του για λίγα δευτερόλεπτα προτού αρχίσει να τραγουδάει: «No woman, no cry… No woman, no cryyy…!!”.

Στην αρχή μειδίασα (βρήκα διασκεδαστική την όλη σκηνή) και δεν φοβήθηκα ούτε όταν έβγαλε τη φούντα χασίς από τη δεξιά του τσέπη. Εκεί που τα χρειάστηκα όμως ήταν όταν - την ώρα που το αεροπλάνο τροχοδρομούσε για την απογείωση - έβγαλε το κουτάκι με τα σπίρτα και έκανε να ανάψει ένα σπίρτο…

Με μια αστραπιαία κίνηση που κι εγώ η ίδια θαύμασα, τον βούτηξα από το μπράτσο «what are you doing?» του είπα αυστηρά και ανεβάζοντας το volume της φωνής μου. Κάμποσοι επιβάτες γύρισαν το κεφάλι τους, οι περισσότεροι όμως έμειναν στον κόσμο τους. «Leave me alone!» μου είπε και συνέχισε να προσπαθεί να ανάψει το σπίρτο… “I said, WHAT ΑRE YOU DOING?” του είπα πιο δυνατά αυτή τη φορά…

Ο αεροσυνοδός μας άκουσε, έδωσε μήνυμα να σταματήσουν το αεροπλάνο, λύθηκε από τη θέση του και έτρεξε προς τα εμάς. «Τι συνέβη Κύριοι?» ρώτησε αλλά με μια ματιά μόνο στον χοντρό και τα σπίρτα που κρατούσε στα χέρια του κατάλαβε «τι συνέβη».

Σας ενοχλεί η Κυρία, Κύριε?, είπε ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα…. Εγώ κατάλαβα. Ο χοντρός απάντησε αμέσως: «Ναι! Μου άρπαξε το μπράτσο! Δύο φορές!». "Κατάλαβα", απάντησε με κατανόηση ο αεροσυνοδός. "Η κυρία ίσως έχει τα νεύρα της σήμερα. Θέλετε να καθήσουμε πίσω μαζί, οι δυο μας και να στείλουμε έναν άλλον κύριο εδώ?» είπε καθησυχαστικά και με κοίταξε με νόημα. «Θέλω, θέλω» απάντησε ο χοντρός κα με κοίταξε μ’ένα βλέμμα του στυλ «καλά να πάθεις μωρή ανακατωσούρα!». Κατόπιν σηκώθηκε να κάτσει στις πίσω θέσεις, ενώ εγώ πίσω από την πλάτη του έκανα ένα νεύμα ευχαριστίας στον αεροσυνοδό (μεταξύ μας -ήταν και κούκλος-, του έκλεισα και το μάτι, μια και χειρίστηκε την υπόθεση τόσο έξυπνα)….

Αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν τόσοι ανώμαλοι μαζεμένοι στην Αγγλία και την Ολλανδία να διατηρούν τόσο τακτοποιημένες, όμορφες και καθαρές τις χώρες τους, ενώ εμείς, οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων υποτίθεται, με το υψηλό πνεύμα και τις αρτίστικες καταβολές, να έχουμε καταντήσει την Ελλάδα "τσιμεντοχαβούζα".

Τέλος πάντων, το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς άλλα απρόοπτα και από το Mansthester πήρα το τρένο για Southport. Μετά από πολύ-πολύ πράσινο και τακτοποιημένες γειτονιές με ομοιόμορφα σπιτάκια και χαρούμενους κηπάκους, έφτασα σε ένα παραλιακό μέρος με τεράστιες αμμουδιές και πολλούς ηλικιωμένους, άλλους όρθιους να χαζεύουν μοναχικά τα νερά του ωκεανού που περνούσαν κάτω από τις γέφυρες, άλλους καθισμένους στα ειδικά αυτοκινητάκια τους να πηγαίνουν χαρούμενοι γύρω-γύρω χαζεύοντας τους λίγους νεαρούς που διέσχιζαν το δρόμο με πολύχρωμα φουλάρια.

Τραβώντας ξοπίσω μου τις βαλίτσες μου, αναρωτήθηκα τι ακριβώς σημαίνει « ανθρώπινη πόλη». Το Southport μου έδωσε την απάντηση: « Είναι η πόλη που μηδενίζει το «κοινωνικό κόστος» και όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν χαμογελώντας δείχνοντας κατανόηση και ανοχή ο ένας για τον άλλον.

Οι βαλίτσες ήταν βαριές, αλλά το να τις σέρνω δεν με κούραζε γιατί τα πεζοδρόμια ήταν τεράστια. Και όχι μόνο αυτό: Υπήρχε γέφυρα για τα αυτοκίνητα και ξεχωριστή γέφυρα για τους πεζούς και με διασκέδαζε το να παρακολουθώ τα αντιφατικά δρώμενα που διαδραματίζονταν γύρω μου:

Στο αριστερό μου χέρι την ηλικιωμένη κυρία που οδηγούσε το οχηματάκι της να χαίρεται τη ζωή που της έχει απομείνει, και στο δεξί μου χέρι τα skateboards των νεαρών που έτρεχαν φρενιασμένοι επάνω σε ειδικές τσιμεντένιες ράμπες ρισκάροντας τη ζωή που τους έχει απομείνει. Τα παγωτατζίδικα απέναντι από τα sex shops. Τη φυσική αγριάδα του ωκεανού που τιθασεύεται κάτω από τεχνητές, καλοφτιαγμένες γέφυρες. Το πάντρεμα ενός αδιάφορου κέντρου με καταστήματα με μια απέραντη θέα στον αχανή ωκεανό..

Μείναμε στο «Premier Inn» [1]. Ξενοδοχείο φθηνό (€35/ δωμάτιο ανεξαρτήτως αν είναι μονόκλινο ή δίκλινο και υπό την προϋπόθεση ότι η κράτηση γίνεται νωρίς) και έξυπνα στημένο: προσφέρει ευρύχωρα δωμάτια για ύπνο και δουλειά, ένα πολύ ωραίο μπάνιο με μπανιέρα, όμορφη θέα στα λιβάδια και ησυχία. Ότι θα πρέπει να προσφέρει δηλαδή ένα budget hotel. Από εκεί και πέρα, κανείς πληρώνει για το κιτ μπάνιου (αν χρειαστεί), το internet, το πρωϊνό, το γεύμα, κλπ.

Βασικά, έμαθα ότι τα "Premier Inn" αποτελούν αλυσίδα. Μια αλυσίδα που προτείνω ανεπιφύλακτα για τη διαμονή σας στην όμορφη Αγγλία και υπό την προϋπόθεση ότι δεν είστε από αυτούς που χρειάζονται πολλά «απαραίτητα» για να επιβιώσουν.

Τελικά, το Southport ήταν μια μικρή πόλη και τουριστικό resort για τους Άγγλους που αξίζει κανείς να επισκεφθεί εάν θέλει να νιώσει τον τρόπο που περνά ένας Άγγλος το καλοκαίρι του στην Αγγλία. Ή έστω να γεμίσει το μάτι του από εκείνες τις τεράστιες παραλίες της Βόρειας Θάλασσας που τις χτυπάει αλύπητα ο αέρας κα που αλλάζουν συνεχώς πρόσωπο λόγω των παλλιροιών.

Επισκεφθήκαμε δύο εκπληκτικά εστιατόρια τα οποία συστήνω ανεπιφύλακτα (το «Bistrot Verite» και το «The Barking Frog»), καθώς και μερικές pubs για την κλασική μπιροποσία που επιβάλλεται όταν κάποιος επισκέπτεται την Αγγλία. Επισκεφθήκαμε επίσης έναν από τους δεκάδες κλειστούς χώρους αναψυχής που υπάρχουν τριγύρω, κρατώντας την κοιλιά μας από τα γέλια στην αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες.

Στο Southport αξίζει να πάει κανείς με αυτοκίνητο. Διότι μόνο έτσι, θα του δοθεί η ευκαιρία να δει όλες αυτές τις υπέροχες τοποθεσίες και κωμοπόλεις πηγαίνοντας από το Southport στο Manchester. Και όταν με το καλό φθάσει κανείς έξω από το Manchester, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί το Horsley, το μέρος όπου μένουν οι Posh people (κοινώς «σικάτοι») της πόλης και ίσως να μείνει στο « Marriott »: Ένα υπέροχο Resort, χτισμένο μέσα στη φύση και σεβόμενο τη γύρω αρχιτεκτονική, με μια απίθανη πισίνα, Spa και αίθουσα γυμναστικής που τιμούν φανατικά οι κάτοικοι της περιοχής. Και από τιμές? Πάμφθηνο (αν αναλογιστεί κανείς την τρέλα που δέρνει τους τιμοκατάλογους των «σικάτων» τουριστικών resorts της Ελλάδας..).

(to be continued..)

[1] http://www.premierinn.com/en/hotel/ORMMOR/southport-ormskirk