Έλληνες Ασθενείς στο IKA Πειραιώς

Μετά από πολύμηνη αναμονή με ενημέρωσαν επιτέλους εχθές από το ΙΚΑ Πειραιώς ότι μπορώ να περάσω για να πάρω το απίστευτο ποσόν των €170 από τα €5.000 που είχα πληρώσει το Δεκέμβριο για μια χειρουργική επέμβαση.


Πήγα λοιπόν η καλή σου εκεί σήμερα, πρωϊ-πρωϊ, αλλά το μηχάνημα που δίνει νουμεράκια προτεραιότητας είχε χαλάσει. Μπήκα λοιπόν, όπως όλοι, στην ουρά και περίμενα να έρθει η σειρά μου, παρακολουθώντας με μεγάλο ενδιαφέρον όλους αυτούς τους πάλαι ποτέ, γνωστούς/άγνωστους "έξυπνους", που προσπαθούν να προσπεράσουν με κάθε λογής δικαιολογία: «Ήμουν εδώ πριν, αλλά δεν με είδατε διότι λείπατε και ήμουν πίσω από έναν Κύριο που τώρα έχει φύγει!», «Αχ, συγνώμη, είμαι πολύ βιαστική, έχω ξεχάσει το μουσακά στο φούρνο!», «Συγνώμη, είμαι ανάπηρη, θα σας έδειχνα τα χαρτιά μου αλλά μην σας στενοχωρώ πρωϊνιάτικα!», «Α! Ήσασταν μπροστά μου?? Δεν σας πρόσεξα!!».

Για καλή τους τύχη ήμουν στις καλές μου σήμερα, τους λυπόμουν κιόλας τους Χριστιανούς -ηλικίας 50 και 60 να στέκονται στην ουρά για 50 και 100 ευρώ- οπότε το έπαιζα κι εγώ μαλ… και δεν μιλούσα..

Παρεπιπτόντως να πω ότι στα Ταμεία ήταν μόνο δύο υπάλληλοι από τις οποίες εξυπηρετούσε μόνο η μία. Η άλλη είχε κλειστές τις περσίδες της…

«Τέλος πάντων, τι να πεις και επ’αυτού, κόψανε και τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων, άντε να βρουν όρεξη να δουλέψουν και αυτοί», είπα μέσα μου… Οπότε τους ξαναχαρίστηκα και πάλι δεν είπα τίποτα (είπαμε, ήμουν στις καλές μου σήμερα).

Ξάφνου όμως, ακούω μια φωνή πίσω από τις περσίδες να «γκαρίζει» (διότι περί αυτού πρόκειται). «Καθήστε ΟΛΟΙ στις καρέκλες. Μην στέκεστε μπροστά στα ταμεία! Μου κόβετε τον ήλιο και δεν μπορώ να δουλέψω!!».

Ουπς!! Από που ήρθε αυτό ρε παιδιά?? 

Κάποιος ηλικιωμένος από αυτούς που στέκονταν όρθιοι καμιά ώρα τώρα, τόλμησε να ψελλίσει: «Μα… κρατάμε τη σειρά μας»..

«Δεν με ενδιαφέρει αυτό ΚΑΘΟΛΟΥ!!!» –τσίριξε η λεγάμενη ("φωνή", διότι άνθρωπο δεν βλέπαμε! -Σιγά μην έβγαινε έξω να μοιράσει χαρτάκια να λύσει το πρόβλημα..-)-. «Είπα να καθήσετε ΑΜΕΣΩΣ στις καρέκλες γιατί μου κόβετε τον ήλιο!!».

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε ένα φλας και έλεγξα τη θεώρηση του βιβλιαρίου μου. Το βιβλιάριο δεν ήταν θεωρημένο. Τηλεφώνησα στο λογιστήριο της Υπηρεσίας μου και μου είπαν ότι οι θεωρήσεις δεν έχουν αποσταλεί ακόμα διότι έχουν κάνει κάποια λάθη οι υπάλληλοι των Κεντρικών του ΙΚΑ. Θα έπρεπε λοιπόν να φύγω από εκεί, να πάω στην Υπηρεσία μου, να πάρω μια βεβαίωση, κατόπιν να πάω στα Κεντρικά του ΙΚΑ στην Ομόνοια να το θεωρήσω και τέλος να ξανακατέβω στο ΙΚΑ του Πειραιά για να διεκδικήσω τα €170 τα οποία -θυμήζω- έκαναν 4 ολόκληρους μήνες να βεβαιώσουν ότι τα δικαιούμαι!!.

Αυτό ήταν! Το ποτήρι ξεχείλισε! «Τώρα θα σας φτιάξω εγώ!» είπα μέσα μου.

Γνωρίζοντας ότι ούτως ή άλλως θα έφευγα και κανείς δεν θα με εξυπηρετούσε λόγω ελλιπούς θεώρησης, γυρίζω και ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Τέλεια!! Αυτό ακριβώς που ήθελα: Κόσμος που βαριόταν και έψαχνε για μια αφορμή να «χρωματίσει» λίγο την πολύωρη αναμονή του μπροστά στο ταμείο, κοντόχοντρες «νοικοκυρές-Κατίνες» γύρω στα 50 με τις κλασικές φούστες έως το γόνατο, μπλουζάκια με γιακαδάκι, ατημέλητο μαλλί και αμακιγιάριστες ρυτίδες, παππούδες που ήθελαν να θυμηθούν τα νιάτα τους τότε που τουφέκιζαν στον Πόλεμο, νεαροί από αυτούς που κάθονται οκλαδόν στο Σύνταγμα… Όλοι έτοιμοι να αρχίσουν να «χώνουν»…

 Έλειπε μόνο «η σπίθα».

Πήρα μια βαθειά ανάσα και φώναξα με θάρρος περισσό και διάθεση επαναστατική -κάτι σαν τη Μπουμπουλίνα-: «Αν δεν θέλετε να σας κόβουμε τον ήλιο, Κυρία μου, ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ!»,

Ο κόσμος (Κατίνες included) γύρισε και με κοίταξε. Η «φωνή» για μια στιγμή πάγωσε. Ποιος ήταν αυτός που «τολμούσε» εκεί έξω ????

«Τα παράπονά σας στη Διοίκηση», ούρλιαξε μόλις συνήλθε η «φωνή».

Κάποιοι άρχισαν δειλά-δειλά να ψελλίζουν «έχει δίκιο η Κυρία, να φτιάξετε το μηχάνημα», και κάποιοι άλλοι «δεν ανοίγετε τις περσίδες να μας εξυπηρετήσετε, λέω εγώ?».

Δεν ήμουν όμως ακόμα ικανοποιημένη..

«Να κάνεις εσύ τα παράπονά σου στη Διοίκηση» αντιούρλιαξα εξίσου επαναστατικά! «Εμείς δεν έχουμε να πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ!!»

Κάτι αντιγύρισε η «φωνή» (που δυστυχώς δεν θυμάμαι να μεταφέρω, τώρα) και αυτό ήταν.. Οι νοικυρές-Κατίνες μπήκαν στο χορό:

«Τι μας λες μωρέ που εμείς εδώ περιμένουμε με τις ώρες στην ουρά και θα μας πεις εσύ, ο Δημόσιος Υπάλληλος, που δεν δουλεύει καθόλου και που τον πληρώνουμε εμείς από τις συντάξεις μας να κάτσουμε κάτω…»

«Καλά, τότε θα δείτε τι θα πάθετε… Κι εγώ σταματάω να δουλεύω και δεν θα σας πληρώσει κανείς!!», τσίριξε η «φωνή».

«Ουπς!!! Τι ατάκα-κουφετάκι ήταν αυτή??», σκέφτηκα, κι ένα συναίσθημα άγριας χαράς άρχισε να με πλημμυρίζει…..

«Τι μας λες ΜΩΡΗ! –ούρλιαξε μια νοικοκυρά-Κατίνα!- Μας απειλείς και από πάνω?»

«Ποιον είπες ΜΩΡΗ, ΡΕ?» -ούρλιαξε η "φωνή"-..

«Εμάς λες ΡΕ, ΜΩΡΗ?», άρχισαν να σιγοντάρουν –ουρλιάζοντας αυτή τη φορά- και οι υπόλοιποι…

Άρχισε που λέτε ο κακός χαμός, η μεν «φωνή» να ουρλιάζει, ο κόσμος έξω να ουρλιάζει, τα διπλανά γραφεία να φωνάζουν «ΗΣΥΧΙΑΑΑΑΑΑ!! Προσπαθούμε να δούλεψουμε!!», ο κόσμος που περίμενε μπροστά από τα διπλανά γραφεία να μην ξέρει ποιανού το μέρος να πάρει, κι εγώ αφού παρακολούθησα για λίγο τα δρώμενα και σιγοντάρησα και λίγο ακόμα στην κατάσταση για να ανάψουν ακόμα περισσότερο τα αίματα και να περάσουν όλοι μια αξέχαστη Τρίτη, έβαλα το αθεώρητο βιβλιαράκι μέσα στην τσάντα μου, άφησα τους λοιπούς να χτυπιούνται και να οδύρονται μπροστά και πίσω από τα Ταμεία και βγήκα έξω απολαμβάνοντας έναν απίθανο ήλιο και ένα καταπληκτικό croissant σοκολάτα από την αγαπημένη μου καφετέρια, λίγο πριν πάρω το λεωφορείο για να επιστρέψω στην Υπηρεσία μου..

Καλημέρα σε όλους!