Ταξίδι στην Καραϊβική - Μέρος πρώτο
Η εμπειρία της Καραϊβικής, άρχισε, μάλλον αρνητικά, στο αεροπλάνο της Easyjet (πέταξα Αθήνα-Λονδίνο-Bridgetown – 12 ώρες ταξίδι) όπου η αγένεια και η γυφτιά βασιλεύει αφού η εταιρεία προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξύγκι – αφήστε που οι θέσεις στο αεροπλάνο δεν είναι αριθμημένες, με συνέπεια να τρέχουν όλοι σαν τους παλαβούς μέσα στο αεροσκάφος για το ποιος θα πρωτοκαθήσει δίπλα στο παράθυρο!-.
Η δεύτερη εμπειρία που ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη και εντυπωσιακή ήταν η –αναγκαστική- διαμονή στο Yotel [1] –αυτές τις μικρές καμπινούλες που νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο στην Ιαπωνία για την ξεκούραση των businessmen. Ε, λοιπόν, υπάρχουν και στο Gatwick. Με το «ευτελές ποσόν» των 60 λιρών, κλείνει κανείς μια υπέροχη, ήσυχη και πεντακάθαρη καμπινούλα με ατομικό douche, μόνο δύο λεπτά μακριά από τα gates του αεροδρομίου (οι καμπινούλες ωστόσο αντενδείκνυνται για κλειστοφοβικούς και ανθρώπους περιορισμένης κινητικότητας).
Και επειδή νηστικό αρκούδι δε χορεύει, προτού μπω στην καμπινούλα μου, πέρασα από το Marks&Spencer Food που βρίσκεται στον επάνω όροφο του Gatwick και εφοδιάστηκα με 4-5 περιοδικά, ένα μπουκάλι νερό και μια συσκευασία sushi των 5 λιρών.
Η Virgin Atlantic ήταν αρκετά συμπαθητική εταιρεία και με προσγείωσε στο Barbados στις 15Η03, αμέσως μετά από έναν γερό καυγά που είχα με μια Αγγλίδα ηλικιωμένη τουρίστρια που ήθελε σώνει και καλά να κρατάει το σκιάδιο του παραθύρου της κλειστό για να βλέπει φιλμς στο αεροπλάνο.
Επτά (7) ώρες φιλμς: Έτσι πέρασαν οι Άγγλοι την ώρα τους μέχρι να φτάσουμε στο νησί... Pathetic!!
Το νησάκι μας λοιπόν, που το λένε Barbados, βρίσκεται στην Καραϊβική, στον Ατλαντικό Ωκεανό κάπου δεξιά της Λατινικής Αμερικής. Έχει πληθυσμό περίπου 280.000 κατοίκους (στη συντριπτική τους πλειοψηφία Μπαρμπαντιανούς μαυρούληδες), έναν από τους μεγαλύτερους προσδόκιμους όρους ζωής (όταν έφυγα από το νησί, είχα καταλάβει το γιατί) και ένα πολύ υψηλό ΑΕΠ κατά κεφαλή (πρόκειται για το 55ο πλουσιότερο κράτος του κόσμου).
Το νησί έγινε Αγγλική αποικία το 1627, η απελευθέρωση των σκλάβων έλαβε χώρα το 1807 και από το 1966 το νησί απολαμβάνει μία περίεργη μορφή πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας με ντόπιο Πρωθυπουργό και μονάρχη τη Βασίλισσα της…Αγγλίας. Πλέον το νησί κατοικείται από απόγονους των πρώην σκλάβων τους οποίους είχαν μεταφέρει οι αποικιοκράτες από την Αφρική για να εργαστούν στην παραγωγή ζάχαρης. Εξ’ου και το μαύρο (πολύ μαύρο) χρώμα των κατοίκων.
Το νησί φαινόταν γλυκούλι από ψηλά και περιτριγυρισμένο από μια γκρίζα ζώνη θάλασσας που καμία σχέση δεν είχε με εκείνα τα πισινάτα νερά που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Πήγε να με πιάσει η συνηθισμένη απογοήτευση και ο εθνικισμός που πιάνει όλους τους Ελληνάρες «Greek islands for ever», άλλα έδωσα ένα μικρό περιθώριο στον εαυτό μου «μπας και γυρίσει».
Ντυμένη με ένα χοντρό πουλόβερ (ερχόμουν από την παγωμένη Ελλάδα), κατέβηκα τις σκάλες του αεροπλάνου και βρέθηκα σε ένα ηλιόλουστο, καλοφτιαγμένο αεροδρομιάκι, κατασκευασμένο σε μοντέρνα γραμμή και με γαλάζια και λευκά χρώματα. Γύρω τριγύρω γεμάτο μαυρούληδες εν υπηρεσία με τα μπλε κουστουμάκια τους να με κοιτάνε σαν να ήμουν ούφο (μάλλον εξαιτίας του μαύρου πουλόβερ). Κατά τα άλλα τους, σοβαροί επαγγελματίες, χαμογελαστοί, έδειχναν ότι έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τη δουλειά τους και τιμούσαν τον επισκέπτη (αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δηλαδή?? Ε, καμία σχέση!!)
Στη καρδιά μου ένιωσα να ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι, το οποίο άνοιξε για τα καλά μόλις ο καλός μου (που είναι Άγγλος και που ήταν ήδη εκεί) με έβαλε στο ταξί που είχε νοικιάσει και βγήκαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο…
Κάτω από μια σύντομη, δροσιστική βροχούλα, ξανοίγονταν μπροστά στα μάτια μου μικρά πολύχρωμα σπιτάκια αποικιακού χαρακτήρα, φοινικιές και μπανανιές και χρώματα, χρώματα, χρώματα….
Μπλε, κίτρινα, κόκκινα, πράσινα σπιτάκια με καλαμωτές και ξύλινες λευκές πέργκολες και χαμογελαστοί μαυρούληδες που έβαφαν τις κολώνες των σπιτιών με τεράστια πινέλα, τα κτίρια στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο σε έναν κακό πολεοδομικό σχεδιασμό που όμως απέπνεε μια αίσθηση σκανταλιάς. Χαμογέλασα στον Άγγλο μου και αισθάνθηκα ότι άρχισα να ενθουσιάζομαι.
Το πολύχρωμο ξενοδοχείο Blue Horizon [2] βρισκόταν ακριβώς μπροστά στην Rockley Beach και αγνάντευε μια υπέροχη παραλία με λευκή άμμο και τα πιο γαλανά νερά που έχει δει ποτέ στη ζωή μου… Ένας πολύβουος (δυστυχώς) δρόμος βρισκόταν ανάμεσα στην παραλία και το ξενοδοχείο και δεκάδες πουλάκια γύρω τριγύρω τιτίβιζαν δυνατά για να καλύψουν το θόρυβο των αμέτρητων μονάδων air-conditions που ήταν σκαρφαλωμένα έξω από τα δωμάτια.
Μπήκαμε στο δωμάτιο 405 και αμέσως φορέσαμε μαγιώ και τρέξαμε στην παραλία. Blue lagoon φάση κάτω από μια ανεπαίσθητη, ανανεωτική βροχούλα… Μαγεία..
Το βράδυ, βγήκαμε για δείπνο σε ένα απλό εστιατοριάκι με κινέζικο φαγητό, μερικά βήματα από το ξενοδοχείο (το Barbados είναι 6 ώρες πίσω από την Ελλάδα, το jet lang με είχε εξουθενώσει και δεν ήμουν για πολλά-πολλά…). Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου για την επόμενη μέρα, ένα περιποιημένο ποτήρι rum coke –το εθνικό ποτό των ντόπιων-…
Και του έδωσα και κατάλαβε (του ποτού). Σ’ένα μπαράκι ενός από τα πιο όμορφα –αποικιοκρατικού στυλ- ξενοδοχεία που έχω δει στη ζωή μου… :
Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε στην παραλία του Coral Reef Club Hotel [3]. Βρεθήκαμε εκεί κατά λάθος, όταν προσπαθήσαμε να επισκεφθούμε το Marina Park, το οποίο ήταν κλειστό λόγω Κυριακής. Όχι δεν είμαστε ανοργάνωτοι. Είχαμε καλά διαβάσει το φυλλάδιο που το έλεγε ξεκάθαρα: «All-time open». Όμως, έτσι είναι στo Barbados.. Τίποτα δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά, όλα παίρνουν το χρόνο τους και τα πάντα κανονίζονται «εκείνη τη στιγμή». Όπως τότε, για παράδειγμα, που περπατούσα μόνη στο δρόμο ψάχνοντας να βρω ένα travel agency και περνούσε ένας μαυρούλης με ένα βανάκι, με είδε με λυπήθηκε και προσφέρθηκε να με «πετάξει» στον προορισμό μου. Εννοείται ότι μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν τίθεται θέμα ασφάλειας στο Barbados.
Έλεγα λοιπόν για εκείνο το υπέροχο ξενοδοχείο στο οποίο βρεθήκαμε κατά λάθος…
Στην αρχή, είχαμε επιλέξει μια παραλία κάπως μοναχική και αρκετά “local”, όπου τεράστια τραπέζια πικνικ είχαν στηθεί στο γκαζόν, και μεγάλες οικογένειες Μπαρμπαντιανών έβγαζαν ένα-ένα τα τάπερ και τις κατσαρόλες, αλλά και τις νταμιτζάνες το κρασί και ετοιμάζονταν για το “μεγάλο τσιμπούσι” της Κυριακής.
Απλώσαμε κάτω τις πετσέτες μας λοιπόν και άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου για να αποκαλύψω το πολύχρωμο μπικίνι μου, αυτό με τα λουλουδάκια…
(to be continued)
[1] http://www.booking.com/hotel/gb/yotel.en.html
[2] http://www.expedia.co.uk/Barbados-Hotels-Blue-Horizon-Hotel.h527640.Hotel-Information
[3] http://www.coralreefbarbados.com/
Η δεύτερη εμπειρία που ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη και εντυπωσιακή ήταν η –αναγκαστική- διαμονή στο Yotel [1] –αυτές τις μικρές καμπινούλες που νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο στην Ιαπωνία για την ξεκούραση των businessmen. Ε, λοιπόν, υπάρχουν και στο Gatwick. Με το «ευτελές ποσόν» των 60 λιρών, κλείνει κανείς μια υπέροχη, ήσυχη και πεντακάθαρη καμπινούλα με ατομικό douche, μόνο δύο λεπτά μακριά από τα gates του αεροδρομίου (οι καμπινούλες ωστόσο αντενδείκνυνται για κλειστοφοβικούς και ανθρώπους περιορισμένης κινητικότητας).
Και επειδή νηστικό αρκούδι δε χορεύει, προτού μπω στην καμπινούλα μου, πέρασα από το Marks&Spencer Food που βρίσκεται στον επάνω όροφο του Gatwick και εφοδιάστηκα με 4-5 περιοδικά, ένα μπουκάλι νερό και μια συσκευασία sushi των 5 λιρών.
Η Virgin Atlantic ήταν αρκετά συμπαθητική εταιρεία και με προσγείωσε στο Barbados στις 15Η03, αμέσως μετά από έναν γερό καυγά που είχα με μια Αγγλίδα ηλικιωμένη τουρίστρια που ήθελε σώνει και καλά να κρατάει το σκιάδιο του παραθύρου της κλειστό για να βλέπει φιλμς στο αεροπλάνο.
Επτά (7) ώρες φιλμς: Έτσι πέρασαν οι Άγγλοι την ώρα τους μέχρι να φτάσουμε στο νησί... Pathetic!!
Το νησάκι μας λοιπόν, που το λένε Barbados, βρίσκεται στην Καραϊβική, στον Ατλαντικό Ωκεανό κάπου δεξιά της Λατινικής Αμερικής. Έχει πληθυσμό περίπου 280.000 κατοίκους (στη συντριπτική τους πλειοψηφία Μπαρμπαντιανούς μαυρούληδες), έναν από τους μεγαλύτερους προσδόκιμους όρους ζωής (όταν έφυγα από το νησί, είχα καταλάβει το γιατί) και ένα πολύ υψηλό ΑΕΠ κατά κεφαλή (πρόκειται για το 55ο πλουσιότερο κράτος του κόσμου).
Το νησί έγινε Αγγλική αποικία το 1627, η απελευθέρωση των σκλάβων έλαβε χώρα το 1807 και από το 1966 το νησί απολαμβάνει μία περίεργη μορφή πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας με ντόπιο Πρωθυπουργό και μονάρχη τη Βασίλισσα της…Αγγλίας. Πλέον το νησί κατοικείται από απόγονους των πρώην σκλάβων τους οποίους είχαν μεταφέρει οι αποικιοκράτες από την Αφρική για να εργαστούν στην παραγωγή ζάχαρης. Εξ’ου και το μαύρο (πολύ μαύρο) χρώμα των κατοίκων.
Το νησί φαινόταν γλυκούλι από ψηλά και περιτριγυρισμένο από μια γκρίζα ζώνη θάλασσας που καμία σχέση δεν είχε με εκείνα τα πισινάτα νερά που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Πήγε να με πιάσει η συνηθισμένη απογοήτευση και ο εθνικισμός που πιάνει όλους τους Ελληνάρες «Greek islands for ever», άλλα έδωσα ένα μικρό περιθώριο στον εαυτό μου «μπας και γυρίσει».
Ντυμένη με ένα χοντρό πουλόβερ (ερχόμουν από την παγωμένη Ελλάδα), κατέβηκα τις σκάλες του αεροπλάνου και βρέθηκα σε ένα ηλιόλουστο, καλοφτιαγμένο αεροδρομιάκι, κατασκευασμένο σε μοντέρνα γραμμή και με γαλάζια και λευκά χρώματα. Γύρω τριγύρω γεμάτο μαυρούληδες εν υπηρεσία με τα μπλε κουστουμάκια τους να με κοιτάνε σαν να ήμουν ούφο (μάλλον εξαιτίας του μαύρου πουλόβερ). Κατά τα άλλα τους, σοβαροί επαγγελματίες, χαμογελαστοί, έδειχναν ότι έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τη δουλειά τους και τιμούσαν τον επισκέπτη (αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δηλαδή?? Ε, καμία σχέση!!)
Στη καρδιά μου ένιωσα να ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι, το οποίο άνοιξε για τα καλά μόλις ο καλός μου (που είναι Άγγλος και που ήταν ήδη εκεί) με έβαλε στο ταξί που είχε νοικιάσει και βγήκαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο…
Κάτω από μια σύντομη, δροσιστική βροχούλα, ξανοίγονταν μπροστά στα μάτια μου μικρά πολύχρωμα σπιτάκια αποικιακού χαρακτήρα, φοινικιές και μπανανιές και χρώματα, χρώματα, χρώματα….
Μπλε, κίτρινα, κόκκινα, πράσινα σπιτάκια με καλαμωτές και ξύλινες λευκές πέργκολες και χαμογελαστοί μαυρούληδες που έβαφαν τις κολώνες των σπιτιών με τεράστια πινέλα, τα κτίρια στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο σε έναν κακό πολεοδομικό σχεδιασμό που όμως απέπνεε μια αίσθηση σκανταλιάς. Χαμογέλασα στον Άγγλο μου και αισθάνθηκα ότι άρχισα να ενθουσιάζομαι.
Το πολύχρωμο ξενοδοχείο Blue Horizon [2] βρισκόταν ακριβώς μπροστά στην Rockley Beach και αγνάντευε μια υπέροχη παραλία με λευκή άμμο και τα πιο γαλανά νερά που έχει δει ποτέ στη ζωή μου… Ένας πολύβουος (δυστυχώς) δρόμος βρισκόταν ανάμεσα στην παραλία και το ξενοδοχείο και δεκάδες πουλάκια γύρω τριγύρω τιτίβιζαν δυνατά για να καλύψουν το θόρυβο των αμέτρητων μονάδων air-conditions που ήταν σκαρφαλωμένα έξω από τα δωμάτια.
Μπήκαμε στο δωμάτιο 405 και αμέσως φορέσαμε μαγιώ και τρέξαμε στην παραλία. Blue lagoon φάση κάτω από μια ανεπαίσθητη, ανανεωτική βροχούλα… Μαγεία..
Το βράδυ, βγήκαμε για δείπνο σε ένα απλό εστιατοριάκι με κινέζικο φαγητό, μερικά βήματα από το ξενοδοχείο (το Barbados είναι 6 ώρες πίσω από την Ελλάδα, το jet lang με είχε εξουθενώσει και δεν ήμουν για πολλά-πολλά…). Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου για την επόμενη μέρα, ένα περιποιημένο ποτήρι rum coke –το εθνικό ποτό των ντόπιων-…
Και του έδωσα και κατάλαβε (του ποτού). Σ’ένα μπαράκι ενός από τα πιο όμορφα –αποικιοκρατικού στυλ- ξενοδοχεία που έχω δει στη ζωή μου… :
Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε στην παραλία του Coral Reef Club Hotel [3]. Βρεθήκαμε εκεί κατά λάθος, όταν προσπαθήσαμε να επισκεφθούμε το Marina Park, το οποίο ήταν κλειστό λόγω Κυριακής. Όχι δεν είμαστε ανοργάνωτοι. Είχαμε καλά διαβάσει το φυλλάδιο που το έλεγε ξεκάθαρα: «All-time open». Όμως, έτσι είναι στo Barbados.. Τίποτα δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά, όλα παίρνουν το χρόνο τους και τα πάντα κανονίζονται «εκείνη τη στιγμή». Όπως τότε, για παράδειγμα, που περπατούσα μόνη στο δρόμο ψάχνοντας να βρω ένα travel agency και περνούσε ένας μαυρούλης με ένα βανάκι, με είδε με λυπήθηκε και προσφέρθηκε να με «πετάξει» στον προορισμό μου. Εννοείται ότι μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν τίθεται θέμα ασφάλειας στο Barbados.
Έλεγα λοιπόν για εκείνο το υπέροχο ξενοδοχείο στο οποίο βρεθήκαμε κατά λάθος…
Στην αρχή, είχαμε επιλέξει μια παραλία κάπως μοναχική και αρκετά “local”, όπου τεράστια τραπέζια πικνικ είχαν στηθεί στο γκαζόν, και μεγάλες οικογένειες Μπαρμπαντιανών έβγαζαν ένα-ένα τα τάπερ και τις κατσαρόλες, αλλά και τις νταμιτζάνες το κρασί και ετοιμάζονταν για το “μεγάλο τσιμπούσι” της Κυριακής.
Απλώσαμε κάτω τις πετσέτες μας λοιπόν και άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου για να αποκαλύψω το πολύχρωμο μπικίνι μου, αυτό με τα λουλουδάκια…
(to be continued)
[1] http://www.booking.com/hotel/gb/yotel.en.html
[2] http://www.expedia.co.uk/Barbados-Hotels-Blue-Horizon-Hotel.h527640.Hotel-Information
[3] http://www.coralreefbarbados.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου