Γιατί οι άνδρες δεν έχουν ρυτίδες !

Επειδή έχουμε βαρεθεί, εμείς οι γυναίκες, να μας κατηγορείτε, εσείς οι άνδρες, ότι γκρινιάζουμε, θα θέλαμε να μάθουμε πως θα έπρεπε κατά τη γνώμη σας να αντιδράσουμε στις κάτωθι περιπτώσεις, αν όχι τσιρίζοντας. Μπορείτε να αριθμήσετε τις απαντήσεις σας σύμφωνα με τους αριθμούς των περιπτώσεων:

1. Μας καλεί η κυρία Λένα που είναι η κολλητή της μαμάς μας για παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της και αναλαμβάνετε να μας συνοδεύσετε. Σκάτε δε με το ίδιο παπούτσι με το οποίο κάνατε, πέρυσι, ορειβασία στις Άνδεις.

2. Έχετε ξεσκιστεί στη δουλειά όλη την εβδομάδα και είστε υπερβολικά στρεσαρισμένος (what new!!) και όταν έρχεται επιτέλους η σειρά μας να σας μιλήσουμε Παρασκευή βράδυ διότι τις υπόλοιπες μέρες μας μιλούσατε «του ξεφορτώματος», σας ζητάμε να μιλήσουμε στο Skype με video «για να βλέπουμε τη φατσούλα σας που μας έλειψε». Κι εσείς μας λέτε «ναι αγάπη μου, αλλά μόνο για λίγο γιατί μετά έχει ποδόσφαιρο».. Και συνεχίζετε: «Και το video γιατί το χρειζόμαστε?? Ξέρω με τι μοιάζεις!»

3. Για πολλοστή φορά και αφού έχουμε σκουπίσει και σφουγγαρίσει το σπίτι, εσείς παίρνετε την εφημερίδα παραμάσχαλα και τον καφέ και βγαίνετε ξυπόλητος στο μπαλκόνι. (Συνεχίζεται)

4. (Συνέχεια) : Αφού (και εάν) καταπιούμε την οργή μας που το κάνατε για πολλοστή φορά (αυτό με την ξυπολησιά στο μπαλκόνι), σας φέρνουμε τις παντόφλες έξω. Εσείς λέτε «ευχαριστώ» ως Κύριοι που είστε, και μόλις τελειώνετε την εφημερίδα σας, αφήνετε την κούπα στο τραπεζάκι και τις παντόφλες κάτω από την καρέκλα -δηλαδή εκεί όπου τις αφήσαμε εμείς-, ξαναβάζετε την εφημερίδα παραμάσχαλα και ξαναμπαίνετε ξυπόλητος στο σπίτι.

5. Γυρίζουμε από τη θάλασσα και σας λέμε "αγάπη μου, πάω να κάνω ένα douche να φύγουν τα αλάτια και κατόπιν θα μπω στην κρεββατοκάμαρα να αλλάξω σεντόνια". Εσείς, λοιπόν, που είστε τόσο εξυπηρετικοί αποφασίζετε να μας κάνετε έκπληξη. Παίρνετε λοιπόν την πρωτοβουλία και αλλάζετε τα σεντόνια μόνοι σας, και μετά ξαπλώνετε από πάνω με το μαγιώ και περιμένετε αραχτός με το πιο φωτεινό σας χαμόγελο.

6. Είμαστε μαζί στην Λατινική Αμερική (που δεν πας και κάθε μέρα) και σας λέμε να μας βγάλετε φωτογραφία σε ένα υπέροχο spa με έναν μικρό καταρράκτη να τρέχει επάνω από το κεφάλι μας…. Επαναλαμβάνουμε το αίτημα κάνοντας διάφορες πόζες: Χέρια στη μέση, χέρια νωχελικά στο πλάϊ, κεφάλι προς τα πίσω, σέξυ προβολή ποδιού μπροστά…. Κατόπιν, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, ζητάμε να δούμε τις φωτογραφίες και βλέπουμε τα spa, τον καταρράκτη, τα βουνά τριγύρω, μια όμορφη λιμνούλα κάπου εκεί δεξιά, τον ήλιο που δύει και μια κουκίδα κάπου στη μέση που πρέπει να είμαστε εμείς με το βρεγμένο μαγιώ… Η δε φωτογραφία βγαλμένη ακριβώς η ίδια γύρω στις 10 φορές.

7. Προσφέρεστε να μας φτιάξετε τσάϊ, αλλά πιάνετε άτσαλα το βραστήρα, πέφτει λίγο νερό στο πολύπριζο, γίνεται βραχυκύκλωμα στον πίνακα με τους διακόπτες και πέφτει η γενική ασφάλεια του σπιτιού, η οποία δεν έχετε ιδέα που βρίσκεται (διότι το σπίτι είναι καινούριο). Λέτε «Ω, συγνώμη αγάπη μου! Θα έλεγα να τηλεφωνήσεις στη ΔΕΗ για να έρθουν να διορθώσουν τη βλάβη», βάζετε το mp3 στα αυτιά σας και βουλιάζετε σε μια πολυθρόνα (Συνεχίζεται)

8. (Συνέχεια): Καταπίνουμε τα νεύρα μας, σας λέμε ότι κάπου στο συρτάρι βρίσκεται ένα κερί, σας παρακαλάμε να το βρείτε και να μας το δώσετε για να βρούμε το διακόπτη, ανοίγετε το συρτάρι, βρίσκετε το κερί, το ανάβετε και το αφήνετε επάνω στο ξύλινο πάτωμα της τραπεζαρίας για να φέγγει χωρίς πιατάκι από κάτω. Όταν βρίσκουμε το διακόπτη και τον ανεβάζουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι το ξύλινο πάτωμα είναι γεμάτο κολλημένα κεριά.

9. Σας έχουμε πει για πολλοστή φορά να μην τρώτε στον καναπέ με το πιάτο στο στομάχι.. Εσείς όμως το ξεχνάτε και όχι μόνο βάζετε το πιάτο επάνω στο στομάχι σας, αλλά επιλέγετε κι εκείνο το πιάτο με τις τρύπες γύρω-τριγύρω, το «δαντελέ» που αγοράσαμε πέρυσι από το Ζάρα. Το δε φαγητό είναι σελινάτο με μπόλικο λάδι. (Συνεχίζεται)

10. (Συνέχεια): Βλέπουμε μαζί την ταινία και ξαφνικά νιώθουμε υγρό τον καναπέ. Έχουμε μια φριχτή υποψία, γυρίζουμε το κεφάλι μας αριστερά (εκεί που καθόσαστε εσείς) και κάτω και βλέπουμε έναν καναπέ μές στο λάδι. Αρχίζουμε να τσιρίζουμε κι εσείς πανικοβάλλεστε, τρέχετε στο νεροχύτη της κουζίνας, βουτάτε το βετέξ με το οποίο καθαρίζουμε την κουζίνα και αρχίζετε να τρίβετε με το βετέξ τους λεκέδες με το λάδι.

11. Ψάχνουμε το πλαστικό καλαθάκι όπου πετάμε τα βρώμικα χαρτιά της τουαλέτας, αλλά στη θέση του είναι μόνο η σακούλα. Το καλαθάκι το ανακαλύπτουμε λίγη ώρα αργότερα στο μπαλκόνι (!). Μέσα στο καλαθάκι υπάρχει νερό και απορρυπαντικό και μέσα στο νερό με το απορρυπαντικό υπάρχουν δύο σουτιέν μας τα οποία εσείς βρήκατε στα άπλυτα και τα βάλατε για πλύσιμο για να μας κάνετε έκπληξη.

12. Χωνόμαστε μέσα σε μια μπανιέρα με αφρόλουτρο, έλαια, ζεστό νερό και απαλή μουσική και σας ζητάμε, με νόημα, να μας συντροφεύσετε και πριν έλθετε να μας φέρετε εκείνη τη βάση για το κεράκι που αγοράσαμε εχθές μαζί. Εσείς επιστρέφετε σε δύο λεπτά, λέγοντας «αγάπη μου, δεν βρήκα αυτό που αγοράσαμε εχθές, οπότε έφερα αυτό!». Πρόκειται για μια μικρή, άδεια κονσέρβα τόνου. Την κονσέρβα δεν την έχετε πλύνει.

13. Σε ένα από εκείνα τα "πρώτα ραντεβού - ψηστήρια", μας καλείτε για σοφιστικέ τριήμερο στη Σκιάθο (μαζί με φίλους για να μην παίρνουμε και πολύ αέρα ότι πάμε τάχα μου οι δυό μας -ασχέτως αν στη Σκιάθο είσαστε τόσο κολλημένος επάνω μας που δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα!-). Διαλέγετε επίτηδες τα τέλη Ιουνίου που δεν έχει πολύ κόσμο και προτείνετε το πρώτο βράδυ να μην βγούμε και να κάτσουμε στο σπίτι (που βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο xωριό και όχι μέσα στην πόλη). Κι εκεί που έχουμε βάλει λευκό κρασί στα ποτήρια και ρεμβάζουμε τη θέα σε μια θεσπέσια βεράντα, ξαφνικά, και όπως φυσάει ο αέρας ακούγονται κλαπατζίμπανα και μουσικές. (Συνεχίζεται)

14. (Συνέχεια): Έντρομες ανακαλύπτουμε ότι στην ταβέρνα-κλαμπ του χωριού έχει έλθει ο Μαργαρίτης!! Ακόμα πιο έντρομες, ανακαλύπτουμε ότι αρχίζετε να του στέλνετε sms με παραγγελιές!!!

15. Xθες βράδυ λοιπόν κι ενώ είχαμε αφήσει το κινητό μας στο σαλόνι γιατί ήμαστε πολύ κουρασμένες να πάμε να το κλείσουμε, στις 00:30 αρχίζει και χτυπάει σα δαιμονισμένο... τρέχουμε κι εμείς για να μην ξυπνήσουν οι δικοί μας και τί βλέπουν τα μεγάλα μεν, μισόκλειστα από τον ύπνο δε, μάτια μας??? Εσεεεεείίίίίίίίίς !!! Μας λέτε "πες μου ότι είσαι στο αμάξι και ανεβαίνεις Βόρεια!!! είδα μια καστανή σε ένα μπλε Yaris 1300 και είμαι 100% σίγουρος ότι είσαι εσύ και σε ακολουθώ!!!!!!!!!"

16. Και είμαστε - που λέτε - αραχτές στην παραλία με τα κάλλη μας να κοιτούν τον ήλιο και τον ήλιο να κοιτάει τα κάλλη μας, και ξαφνικά ο ήλιος χάνεται... Αναζητούμε την αιτία και βλέπουμε ότι δίπλα μας έχει στρογγυλοκαθήσει -ακάλεστο- το είδος "καμακιέρος παραλίας". Και σαν να μη φτάνει που μας κόβει τον ήλιο και μας κάνει πύραυλο, σκάει τη θανατηφόρα ατάκα: "...για να φοράς λευκά (και όπου "λευκά" εσείς μπορείτε να φανταστείτε λευκό πετσετέ φορεματάκι παραλίας), θα πρέπει να οδηγείς μαύρο αυτοκίνητο!!!!!".

17. Έρχεται Σάββατο βράδυ και λέμε "ας πάει και το παλιάμπελο" και αποφασίζουμε τελικά να του κάτσουμε του τύπου που μας έχει πρήξει ότι βγάζει ένα σκασμό λεφτά σε χώρα του εξωτερικού, και συγκεκριμένα στον Καναδά. Μας έχει δώσει που λέτε ραντεβού στο πολυτελές μπαρ ενός ξενοδοχείου... Και αφού μας έχει στήσει 30 ολόκληρα λεπτά (που στην τελική ρε φίλε είσαι σαν ανάποδο #$%% δείξε λίγη ανυπομονησία για να δεις το φως σου -ή έστω λίγη συνέπεια-), με το που μας βλέπει στο μπαρ τι μας λέει? "Ασ'τα, δεν βρήκα πάρκινγκ τριγύρω και αναγκάστηκα να βάλω το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που είναι φωτιά και λαύρα!!!!!!!". Σοκ εμείς ("ααααααααα, τσάμπα κουβαληθήκαμε εδώ πέρα Σαββατιάτικα", σκεφτόμαστε, αλλά επειδή μας τη δίνουν αυτοί που το παίζουν λεφτάδες και τελικά αποδεικνύονται οι καρμίρηδες του αιώνα, λέμε "ντύθηκα που ντύθηκα, τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε λίγο"..) (συνεχίζεται)

18. (Συνέχεια): Με στυλ εκατό Καρδιναλίων λοιπόν και Μαρίας Αντουανέτας μαζί, παίρνουμε τον κατάλογο στα κρινοδάκτυλά μας και παραγγέλνουμε το πιο ακριβό κοκτέηλ που υπάρχει στον κατάλογο (23 ευρώ το εν λόγω). Μόλις έρχεται ο λογαριασμός ο τύπος τον κοιτάει μία φορά ... δύο φορές.... τρείς φορές..... έχει γουρλώσει τα μάτια του!!! Εμείς από την άλλη κοντεύουμε να σκάσουμε στα γέλια!!!! "Καλά να πάθει το τσιφουταριό!!!", σκεφτόμαστε. (συνεχίζεται)

19. (Συνέχεια): Ο κυρ Κάβουρας τι να κάνει, πληρώνει, μας ρωτάει και τι tip να αφήσει, του λέμε ειρωνικά "καθόλου", λέει ο κιμπάρης "ε, όχι, ένα ευρώ θα το αφήσω!!" και ξαφνικά ρωτάει: "Δεν πάμε τώρα να συνεχίσουμε κάπου εδώ δίπλα?" Ε, λέμε κι εμείς "ας του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, μπορεί να το κατάλαβε το λάθος του, το παιδί...!". Πως το θέλουμε? Το "εδώ δίπλα" είναι ένα χαμετυπίον κακίστης ποιότητας.. όπου ο καλύτερος φοράει δερμάτινο παντελόνι με γιλέκο.. ξεχασμένης δεκαετίας .. και το οποίο κάποτε ανήκε σε έναν διάσημο που πλέον είναι άσημος, διότι όταν λέμε "κάποτε" εννοούμε 3 δεκαετίες πίσω βέβαια!!! Το μπαρ είναι γεμάτο κάπνα και ανθρώπους  απροσδιορίστου αισθητικής.. Οσμιζόμασθε δε μια ανεξήγητη τσίκνα και τηγανίλα (χωρίς ωστόσο το spot να διαθέτει κουζίνα..!!!!!) και ο τύπος σπεύδει να πει: "Έχει ωραία μουσική, έτσι? Εσύ τι μουσική ακούς???" (συνεχίζεται).

20. (Συνέχεια): Σε εκείνο το σημείο αισθανόμαστε ότι ακούμε ατμομηχανές και όχι μουσική... Χωρίς καν να βγάλουμε το παλτό μας σιγομουρμουρίζουμε "πάρε μου κάτι να το πιω με το καλαμάκι γιατί σιχαίνομαι εδώ μέσα και μετά πάμε να φύγουμε!". "Μα γιατί γλυκειά μου, δεν σου αρέσει εδώ!!!?? Όλα τα μπαρ στον Καναδά έτσι είναι!!!". Καλέ, δεν τον πιστεύουμε !! Αυτός ακόμα συνεχίζει να πουλάει μούρη !!!! "Έχω πάθει πολιτισμικό σοκ, χρυσέ μου!!" ξεστομίζουμε εμείς "πάμε να φύγουμε από εδώ πέρα και γρήγορα!!". Και τότε, ρε παιδιά, τον βλέπουμε να πέφτει σε βαθυστόχαστη νιρβάνα και ξαφνικά λέει: "Καλό είναι πάντως να υπαρχει εναλλαγή από τα ψηλά στα χαμηλά!". Οπότε κάπου εκεί σηκωνόμαστε, προφασιζόμαστε  ότι ξεχάσαμε το ταψί με το μουσακά στο φούρνο, τρέχουμε προς την πόρτα και φωνάζουμε "δεν πειράζει!! μη με συνοδεύεις!! εδώ δίπλα έχω παρκάρει!!!!!".



(Τα παραπάνω αποτελούν ΑΛΗΘΙΝΕΣ εμπειρίες φιλενάδων μου με τις οποίες προσθέτουμε περιστατικά συν τω χρόνω … Για να καταλάβετε μερικοί-μερικοί τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε...)