Honeymoon μαζί με το Θεό !! - Περτούλι, Ελάτη, Μετέωρα, Καρπενήσι-.
Τί Μαυρίκιους και τί Μπαρμπάντος μου λέτε εμένα.... Νιόπαντροι και νιόπαντρες, μόλις τελειώσει το πανηγύρι του γάμου και βρείτε τους εαυτούς σας κάπου εκεί μέσα στην εξάντληση, τα οινοπνεύματα, τους χορούς και τη συνειδητοποίηση ότι πλέον λέτε "ένας" και εννοείτε "δύο", πάρτε τον καλό/καλή σας, καθώς και το αυτοκινητάκι σας και ξεχυθείτε στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας !!
Όχι στα μπουζούκια βεβαίως (πάνε αυτά, τα ξεχνάμε μαζί με την εργένικη ζωή...), αλλά... όπου σας βγάλει...
Εμάς (σε πρώτη φάση) μας έβγαλε στο Βόλο!! Σούπερ ο Βόλος, μέσα στους ήλιους και τα γιωτ, ξεχάσαμε και την κρίση και όλα τα ξεχάσαμε.... Βρήκαμε και ένα καταπληκτικό, καινούριο ξενοδοχειάκι, το "Αίγλη" με βεράντα στη θάλασσα και την περαντζάδα και αράξαμε εκεί χωρίς να ξετιναχτούμε οικονομικώς και με πολύ κέφι για τη γαμήλια ζωή που μόλις άρχιζε. Το βράδυ μας το γιορτάσαμε στα "Ταξύδια", όπου δοκιμάσαμε σχεδόν όλο τον κατάλογο (είχα πεθάνει στις γιόγκες η Χριστιανή τον τελευταίο καιρό, για να έχω ωραίο σώμα την ώρα του γάμου, οπότε του έδωσα και κατάλαβε). Τέλειο φαγητό, άψογο service, υπέροχη Βολιώτικη ατμόσφαιρα...
Το ερχόμενο πρωϊ βγήκαμε να αγοράσουμε τα περίφημα κάστανα του Βόλου και κατόπιν καθήσαμε σε ένα σούπερ στέκι και απολαύσαμε μελωμένους λουκουμάδες μαζί με μια τεράστια κούπα καφέ! Ταυτόχρονα εξηγούσα στο νέο σύζυγο τα περί Ελληνικής Επανάστασης (με έναυσμα ένα πολύ καλό βιβλίο που βρήκα σε ένα τοπικό βιβλιοπωλείο), κι έτσι περάσαμε ένα αξέχαστο πρωϊνό ανάμεσα σε Βολιώτικους λουκουμάδες και Γεώργιο Καραϊσκάκη!
Κατόπιν επιβιβαστήκαμε στο αυτοκινητάκι μας, το οποίο -μέσα στην καλή χαρά- μας οδήγησε στη Λάρισα και κατόπιν στα Τρίκαλα. "Μία πεδιάδα μέσα σε μπετόν" χαρακτήρισε ο Άγγλος μου τη Λάρισα και πολύ λυπήθηκα, δεδομένου ότι οι Λαρισαίοι έχουν πόρους και θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει μια πανέμορφη πόλη.
Για τα Τρίκαλα, είχα πια βαρεθεί να ακούω για το Περτούλι και τη Λίμνη Πλαστήρα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για Περτούλι. Το οποίο είναι... ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου!!! Ένα τόσο δα χωριουδάκι, με σκόρπια σπιτάκια-φαντάσματα (δεν είδαμε ούτε ένα τοσοδούλικο σημάδι ζωής) και περιτριγυρισμένο από ένα πανέμορφο (η αλήθεια να λέγεται) Ελατόδασος. Απογοητευμένοι, καθήσαμε να φάμε στην "Ταβέρνα του Παναγιώτη". Ο τύπος (ο Παναγιώτης) ήλθε με το μπλοκάκι του και μας λέει "να σας πω τι έχω...". Και βεβαίως ώρα μετά (και αφού φάγαμε) ανακαλύψαμε ότι ο τύπος μας είχε ενημερώσει ΜΟΝΟ για τα πιο ακριβά πιάτα του καταλόγου, τα ζαρκάδια και τα συναφή. Τα "της ώρας" τα είχε αφήσει σκοπίμως εκτός. Βεβαίως έβγαλε για κέρασμα cheese-cake, αλλά τα 60 ευρώπουλα που πληρώσαμε ακόμα τα θυμάμαι... Ντροπή κύριε Παναγιώτη... Τέτοια κάνουμε οι Ελληνάρες και κατόπιν ψάχνουμε τον τουρίστα με το μικροσκόπιο....
Επόμενη στάση μας η Ελάτη Τρικάλων! Ω, ναι, εκεί μάλιστα... Πανέμορφο χωριουδάκι, σκαρφαλωμένο επάνω στο βουνό, με όμορφη θέα στα δάση ολόγυρα και τη δυνατότητα επίσκεψης στη φημισμένη (άνευ λόγου κατά τη γνώμη μου) λίμνη Πλαστήρα! Οκ, μια τεχνητή λίμνη! Τίποτα το αξιοσημείωτο. Λένε βέβαια ότι γίνεται υπέροχη όταν χιονίζει, αλλά ήδη οι επιτήδειοι έχουν αρχίσει να χτίζουν κάτι απαίσια ξενοδοχειακά μεγαθήρια επάνω στις πλαγιές, οπότε δεν νομίζω ότι θα ξαναεπισκεφθώ την περιοχή εκείνη (που να τους πιάσει η κρίση και να μείνουν άφραγκοι, οι απαίσιοι καταπατητές...!!!)
Στην Ελάτη δοκιμάσαμε πολύ καλή χορτόπιτα και γίδα βραστή στο εστιατόριο "Αμβροσία και Μέλι" (τα παϊδάκια δεν με εντυπωσίασαν), και βρήκαμε επίσης και ένα υπέροχο και σχετικά φθηνό ξενοδοχείο, την Μικρή Άρκτο. Ο Νάσος (ο ιδιοκτήτης), κέρδισε αμέσως τη συμπάθειά μας, πρώτον επειδή απαντούσε αμέσως και σε όλα τα mails κράτησης που είχα στείλει εκ των προτέρων και δεύτερον επειδή μας άνοιξε όλα του τα διαθέσιμα δωμάτια ώστε να επιλέξουμε αυτό που θέλαμε! Μπράβο φίλε μου Νάσο, αυτό θα πει φιλοξενία! Τα δε δωμάτια, όλα με τζάκι, πανέμορφα και ζεστά, με τα υδραυλικά τους και τα ηλεκτρολογικά τους να δουλεύουν στην εντέλεια και με γούστο διακοσμημένα. Οι δε πίττες και τα κέηκς της μαμάς του Νάσου, απλώς θεϊκά!! Βασικά δεν θέλαμε να φύγουμε από εκεί, αναγκαστήκαμε όμως να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να ξεκουβαλήσουμε διότι το ξενοδοχείο ήταν fully-booked για το ΣΚ !!
Που να πάμε λοιπόν, που να πάμε, λέμε ας πάμε στα Μετέωρα... Μετέωρα.... Τι να λέμε τώρα... Δεν έχω λόγια !! Εξαιρετικά!!! Αν εξαιρέσουμε τα αναμνηστικά που πουλούσαν οι Μονές και για τα οποία δεν έδιναν την παραμικρή απόδειξη, τίποτε άλλο δεν με χάλασε εμένα τη γκρινιάρα... Τι υπέροχοι γεωλογικοί σχηματισμοί ήταν εκείνοι, τι όμορφα που έτρεχε η ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα εκθέματα και τα μουσεία του μοναστηριού "Μεγάλο Μετέωρο..". Αν σας φέρει η βόλτα σας από εκεί, και δεν έχετε χρόνο, αγνοήστε τα υπόλοιπα Μοναστήρια και πηγαίνετε κατευθείαν στο Μεγάλο Μετέωρο... Μην ξεχάσετε τη φωτογραφική σας μηχανή. Δεν θα το μετανιώσετε.
Τα μοναστήρια όμως μας άνοιξαν την όρεξη (ιδιαίτερα εκείνη η καταπληκτική αίθουσα με τους ιστορικούς πάγκους και τα μαχαιροπίρουνα με τα οποία τρώνε οι μοναχοί - καλή τους ώρα, πρέπει να καταπίνουν τεράστιες ποσότητες-), κι έτσι αποφασίσαμε επόμενος σταθμός μας να είναι μια πόλη που να προμηθεύει καλά λουκάνικα!!
Κάπως έτσι μπήκαμε στην Καρδίτσα. Η Καρδίτσα δεν μας άρεσε καθόλου, μας άρεσαν όμως τα λουκάνικα και τα τυριά της Καρδίτσας. Και ευτυχώς που η Καρδίτσα μας τάϊσε γενναιόδωρα, διότι κατόπιν άρχισε η μεγάλη περιπέτεια....
Κατ'αρχήν, συμβουλή: Εάν διαθέτετε GPS μην του ζητάτε να σας πάει από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, διότι πολύ πιθανόν να σας πάει μέσα από Κωνσταντινούπολη! "Σπάστε" τη διαδρομή σε μικρά κομμάτια και δώστε του να καταλάβει ότι εσείς είστε το αφεντικό και όχι εκείνο. Εμείς δυστυχώς δεν το κάναμε αυτό και την πατήσαμε. Του δώσαμε κατεύθυνση για Κορυσχάδες Ευρυτανίας και αυτό μας πήγε μεν εκεί, αλλά πως μας πήγε !! Μέσα από βουνά, 2,500 μ. υψόμετρο!! Μέσα από το χιονοδρομικό του Βελουχίου μας πήγε !! Αγγίξαμε τον ουρανό !! Βλέπαμε και κάτι κοτρώνες μπροστά μας, "να" με το συμπάθειο. Ο Άγγλος μου τα είχε παίξει, 5 ώρες να οδηγεί στα Ελληνικά βουνά τα γεμάτα με κατολισθήσεις, μέσα στη μαύρη νύχτα, δεν είναι και μικρό πράγμα... "Εδώ τα Ελληνικά βουνά είναι Ιστορικά διότι μας έσωσαν από τους Γερμανούς!!" (του έλεγα εγώ κάτι τέτοια χαζά για να μην μου πάθει κανένα πανικό την ώρα που οδηγούσε και βρεθούμε να κουτρουβαλάμε στις χαράδρες.....).
Πάντως κάποια στιγμή φτάσαμε ανακουφισμένοι στο υπέροχο ξενοδοχείο "Ορειάδες" στις Κορυσχάδες. Με Μηχανικό σύζυγο και Μηχανικό γιο, η αξιαγάπητη και τόσο αριστοκρατική κυρία Μαίρη δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι λιγότερο από αυτό που ζήσαμε. Υπέροχο welcome (με τα πιο εκπληκτικά μελομακάρονα που έχω φάει στη ζωή μου και με σπιθάτο τσιπουράκι), όμορφο δωμάτιο με παλαιά έπιπλα και τζάκι και εκπληκτική θέα τριγύρω στα βουνά, μια πολύ καλή ιστορική ανάλυση της περιοχής και του κτιρίου όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο, περάσαμε αμέτρητες ώρες εκεί (μήνας του μέλιτος, να θυμήσω) και νιώσαμε σαν στο σπίτι μας. Η τιμή του δωματίου, επίσης φιλική. Είναι σίγουρο ότι θα επισκεφθούμε την κυρία Μαίρη πολλές φορές στο μέλλον, ιδαίτερα την Άνοιξη (που κατά τη γνώμη μας είναι η καλύτερη εποχή για να επισκεφθεί κανείς την Ευρυτανία).
Για το Καρπενήσι δεν ξετρελλάθηκα ως πόλη (την περίμενα σαφώς καλύτερη, κοτζάμ Ντόρα έχει την πόλη υπό την προστασία της), με αυτά όμως που ξετρελλάθηκα ήταν τα δύο τριγύρω χωριά, το Μικρό (Παλαιό) Χωριό και το Μεγάλο Χωριό. Μην τυχόν και πάτε στην περιοχή και δεν τα επισκεφθείτε !! Στο Μικρό Χωριό να καθήσετε στην ταβέρνα Χελιδόνα για τα πιο φανταστικά παϊδάκια που μπορείτε να σκεφθείτε και για να χαζέψετε τις ομίχλες να τρέχουν στις χαράδρες... Στο δε Μεγάλο Χωριό να πάτε για γαλακτομπούρεκο (και φιλική ατμόσφαιρα γύρω από τσαγάκι σε μεγάλα τραπέζια) στου Αλέκου Καρβέλη (θα δείτε το μαγαζάκι του αμέσως με το που μπείτε στο χωριό). Καυτό, θεϊκό γαλακτομπούρεκο, ο κύριος Αλέκος το έδινε και σε πακέτο μαζί με πολλά χαμόγελα και συμβουλές για τη γύρω περιοχή..
Κάναμε και μια επίσκεψη στα ενοικιαζόμενα δωμάτια "Ανεράδα Ιν" (είχαμε ακούσει πολλά γι'αυτά), τα οποία ναι μεν ήταν καταπληκτικά διακοσμημένα -χωρίς αξιόλογη θέα-, αλλά η τύπισσα μου την έδωσε καθώς μου είπε "150Ε το δωμάτιο μπορεί να σας φαίνονται εσάς πολλά, αλλά σας κάναμε φιλική τιμή. Κανονικά η τιμή του είναι σαφώς υψηλότερη". "Σας ευχαριστώ - της απάντησα με νόημα- θα τα ξαναπούμε την Άνοιξη !!".
Κατόπιν (και αφού αγοράσαμε και από το Μεγάλο Χωριό λουκάνικα και λικεράκι -μιλάμε ότι ξετινάξαμε τους χοίρους και τα αρνιά της περιοχής-), επισκεφθήκαμε τη Μονή Προυσού που εικάζεται ότι ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Αξίζει πραγματικά να την επισκεφθείτε, προκαλεί δέος έτσι σκαμμένη όπως είναι μέσα στο βράχο και θεωρώ πραγματική ιεροσυλία τα ξενοδοχεία (κοιτώνες?) που έχουν χτιστεί εκεί τριγύρω... Καθώς χαζεύαμε τα εκθέματα του σκευοφυλάκιου, ο Καραϊσκάκης ήλθε και πάλι στην κουβέντα, αφού είχε καταφύγει εκεί για να γιατρευτεί από τη φυματίωση και όπου μάλιστα είχε αφήσει το σπαθί του, το οποίο έστεκε εκεί μέσα σε μια βιτρίνα, εντελώς αφύλακτο, χωρίς συναγερμό, χωρίς κάμερες... Τόσο μόνο του ήταν το σπαθί, που άρχισα να αμφιβάλλω αν όντως πρόκειται για το σπαθί του Καραϊσκάκη... Ο Άγγλος μου και πάλι σχολίασε "Είναι απίστευτο το πόσα (ιστορικά κειμήλια) έχετε, και πόσο λίγο τα σέβεστε...".
Στην επιστροφή μας για Αθήνα, έκανα το δεύτερο λάθος: Αντί να πάω από Λαμία, είπα να πάω μέσω Ναυπάκτου ώστε να δει ο νέος σύζυγος τη Ναύπακτο. Μην το κάνετε αυτό το λάθος. Έκ νέου βουνά με Ελατοδάση, εκ νέου κατολισθήσεις, απότομες στροφές, άγρια φύση ξανά, εσείς και ο Θεός και αυτή τη φορά να βλέπετε τις χαράδρες να χάσκουν από κάτω σας, έτοιμες να σας καταβροχθίσουν. Η αδρεναλίνη στα ύψη, οι παλάμες να σφίγγουν το τιμόνι, υγρές..
Τι καλύτερο και ανακουφιστικό -μετά από 3 ώρες οδήγηση- από δύο περιποιημένα τυλιχτά σουβλάκια με γύρο στην παραλία της Ναυπάκτου αγναντεύοντας τη θάλασσα...
"Ξέρεις, η Ναύπακτος κουβαλάει απίστευτη Ιστορία", είπα στον Άγγλο μου.
"Τελικά, όλη η Ελλάδα, είναι μια Ιστορία", μου απάντησε εκείνος.
Όχι στα μπουζούκια βεβαίως (πάνε αυτά, τα ξεχνάμε μαζί με την εργένικη ζωή...), αλλά... όπου σας βγάλει...
Εμάς (σε πρώτη φάση) μας έβγαλε στο Βόλο!! Σούπερ ο Βόλος, μέσα στους ήλιους και τα γιωτ, ξεχάσαμε και την κρίση και όλα τα ξεχάσαμε.... Βρήκαμε και ένα καταπληκτικό, καινούριο ξενοδοχειάκι, το "Αίγλη" με βεράντα στη θάλασσα και την περαντζάδα και αράξαμε εκεί χωρίς να ξετιναχτούμε οικονομικώς και με πολύ κέφι για τη γαμήλια ζωή που μόλις άρχιζε. Το βράδυ μας το γιορτάσαμε στα "Ταξύδια", όπου δοκιμάσαμε σχεδόν όλο τον κατάλογο (είχα πεθάνει στις γιόγκες η Χριστιανή τον τελευταίο καιρό, για να έχω ωραίο σώμα την ώρα του γάμου, οπότε του έδωσα και κατάλαβε). Τέλειο φαγητό, άψογο service, υπέροχη Βολιώτικη ατμόσφαιρα...
Το ερχόμενο πρωϊ βγήκαμε να αγοράσουμε τα περίφημα κάστανα του Βόλου και κατόπιν καθήσαμε σε ένα σούπερ στέκι και απολαύσαμε μελωμένους λουκουμάδες μαζί με μια τεράστια κούπα καφέ! Ταυτόχρονα εξηγούσα στο νέο σύζυγο τα περί Ελληνικής Επανάστασης (με έναυσμα ένα πολύ καλό βιβλίο που βρήκα σε ένα τοπικό βιβλιοπωλείο), κι έτσι περάσαμε ένα αξέχαστο πρωϊνό ανάμεσα σε Βολιώτικους λουκουμάδες και Γεώργιο Καραϊσκάκη!
Κατόπιν επιβιβαστήκαμε στο αυτοκινητάκι μας, το οποίο -μέσα στην καλή χαρά- μας οδήγησε στη Λάρισα και κατόπιν στα Τρίκαλα. "Μία πεδιάδα μέσα σε μπετόν" χαρακτήρισε ο Άγγλος μου τη Λάρισα και πολύ λυπήθηκα, δεδομένου ότι οι Λαρισαίοι έχουν πόρους και θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει μια πανέμορφη πόλη.
Για τα Τρίκαλα, είχα πια βαρεθεί να ακούω για το Περτούλι και τη Λίμνη Πλαστήρα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για Περτούλι. Το οποίο είναι... ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου!!! Ένα τόσο δα χωριουδάκι, με σκόρπια σπιτάκια-φαντάσματα (δεν είδαμε ούτε ένα τοσοδούλικο σημάδι ζωής) και περιτριγυρισμένο από ένα πανέμορφο (η αλήθεια να λέγεται) Ελατόδασος. Απογοητευμένοι, καθήσαμε να φάμε στην "Ταβέρνα του Παναγιώτη". Ο τύπος (ο Παναγιώτης) ήλθε με το μπλοκάκι του και μας λέει "να σας πω τι έχω...". Και βεβαίως ώρα μετά (και αφού φάγαμε) ανακαλύψαμε ότι ο τύπος μας είχε ενημερώσει ΜΟΝΟ για τα πιο ακριβά πιάτα του καταλόγου, τα ζαρκάδια και τα συναφή. Τα "της ώρας" τα είχε αφήσει σκοπίμως εκτός. Βεβαίως έβγαλε για κέρασμα cheese-cake, αλλά τα 60 ευρώπουλα που πληρώσαμε ακόμα τα θυμάμαι... Ντροπή κύριε Παναγιώτη... Τέτοια κάνουμε οι Ελληνάρες και κατόπιν ψάχνουμε τον τουρίστα με το μικροσκόπιο....
Επόμενη στάση μας η Ελάτη Τρικάλων! Ω, ναι, εκεί μάλιστα... Πανέμορφο χωριουδάκι, σκαρφαλωμένο επάνω στο βουνό, με όμορφη θέα στα δάση ολόγυρα και τη δυνατότητα επίσκεψης στη φημισμένη (άνευ λόγου κατά τη γνώμη μου) λίμνη Πλαστήρα! Οκ, μια τεχνητή λίμνη! Τίποτα το αξιοσημείωτο. Λένε βέβαια ότι γίνεται υπέροχη όταν χιονίζει, αλλά ήδη οι επιτήδειοι έχουν αρχίσει να χτίζουν κάτι απαίσια ξενοδοχειακά μεγαθήρια επάνω στις πλαγιές, οπότε δεν νομίζω ότι θα ξαναεπισκεφθώ την περιοχή εκείνη (που να τους πιάσει η κρίση και να μείνουν άφραγκοι, οι απαίσιοι καταπατητές...!!!)
Στην Ελάτη δοκιμάσαμε πολύ καλή χορτόπιτα και γίδα βραστή στο εστιατόριο "Αμβροσία και Μέλι" (τα παϊδάκια δεν με εντυπωσίασαν), και βρήκαμε επίσης και ένα υπέροχο και σχετικά φθηνό ξενοδοχείο, την Μικρή Άρκτο. Ο Νάσος (ο ιδιοκτήτης), κέρδισε αμέσως τη συμπάθειά μας, πρώτον επειδή απαντούσε αμέσως και σε όλα τα mails κράτησης που είχα στείλει εκ των προτέρων και δεύτερον επειδή μας άνοιξε όλα του τα διαθέσιμα δωμάτια ώστε να επιλέξουμε αυτό που θέλαμε! Μπράβο φίλε μου Νάσο, αυτό θα πει φιλοξενία! Τα δε δωμάτια, όλα με τζάκι, πανέμορφα και ζεστά, με τα υδραυλικά τους και τα ηλεκτρολογικά τους να δουλεύουν στην εντέλεια και με γούστο διακοσμημένα. Οι δε πίττες και τα κέηκς της μαμάς του Νάσου, απλώς θεϊκά!! Βασικά δεν θέλαμε να φύγουμε από εκεί, αναγκαστήκαμε όμως να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να ξεκουβαλήσουμε διότι το ξενοδοχείο ήταν fully-booked για το ΣΚ !!
Που να πάμε λοιπόν, που να πάμε, λέμε ας πάμε στα Μετέωρα... Μετέωρα.... Τι να λέμε τώρα... Δεν έχω λόγια !! Εξαιρετικά!!! Αν εξαιρέσουμε τα αναμνηστικά που πουλούσαν οι Μονές και για τα οποία δεν έδιναν την παραμικρή απόδειξη, τίποτε άλλο δεν με χάλασε εμένα τη γκρινιάρα... Τι υπέροχοι γεωλογικοί σχηματισμοί ήταν εκείνοι, τι όμορφα που έτρεχε η ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα εκθέματα και τα μουσεία του μοναστηριού "Μεγάλο Μετέωρο..". Αν σας φέρει η βόλτα σας από εκεί, και δεν έχετε χρόνο, αγνοήστε τα υπόλοιπα Μοναστήρια και πηγαίνετε κατευθείαν στο Μεγάλο Μετέωρο... Μην ξεχάσετε τη φωτογραφική σας μηχανή. Δεν θα το μετανιώσετε.
Τα μοναστήρια όμως μας άνοιξαν την όρεξη (ιδιαίτερα εκείνη η καταπληκτική αίθουσα με τους ιστορικούς πάγκους και τα μαχαιροπίρουνα με τα οποία τρώνε οι μοναχοί - καλή τους ώρα, πρέπει να καταπίνουν τεράστιες ποσότητες-), κι έτσι αποφασίσαμε επόμενος σταθμός μας να είναι μια πόλη που να προμηθεύει καλά λουκάνικα!!
Κάπως έτσι μπήκαμε στην Καρδίτσα. Η Καρδίτσα δεν μας άρεσε καθόλου, μας άρεσαν όμως τα λουκάνικα και τα τυριά της Καρδίτσας. Και ευτυχώς που η Καρδίτσα μας τάϊσε γενναιόδωρα, διότι κατόπιν άρχισε η μεγάλη περιπέτεια....
Κατ'αρχήν, συμβουλή: Εάν διαθέτετε GPS μην του ζητάτε να σας πάει από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, διότι πολύ πιθανόν να σας πάει μέσα από Κωνσταντινούπολη! "Σπάστε" τη διαδρομή σε μικρά κομμάτια και δώστε του να καταλάβει ότι εσείς είστε το αφεντικό και όχι εκείνο. Εμείς δυστυχώς δεν το κάναμε αυτό και την πατήσαμε. Του δώσαμε κατεύθυνση για Κορυσχάδες Ευρυτανίας και αυτό μας πήγε μεν εκεί, αλλά πως μας πήγε !! Μέσα από βουνά, 2,500 μ. υψόμετρο!! Μέσα από το χιονοδρομικό του Βελουχίου μας πήγε !! Αγγίξαμε τον ουρανό !! Βλέπαμε και κάτι κοτρώνες μπροστά μας, "να" με το συμπάθειο. Ο Άγγλος μου τα είχε παίξει, 5 ώρες να οδηγεί στα Ελληνικά βουνά τα γεμάτα με κατολισθήσεις, μέσα στη μαύρη νύχτα, δεν είναι και μικρό πράγμα... "Εδώ τα Ελληνικά βουνά είναι Ιστορικά διότι μας έσωσαν από τους Γερμανούς!!" (του έλεγα εγώ κάτι τέτοια χαζά για να μην μου πάθει κανένα πανικό την ώρα που οδηγούσε και βρεθούμε να κουτρουβαλάμε στις χαράδρες.....).
Πάντως κάποια στιγμή φτάσαμε ανακουφισμένοι στο υπέροχο ξενοδοχείο "Ορειάδες" στις Κορυσχάδες. Με Μηχανικό σύζυγο και Μηχανικό γιο, η αξιαγάπητη και τόσο αριστοκρατική κυρία Μαίρη δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι λιγότερο από αυτό που ζήσαμε. Υπέροχο welcome (με τα πιο εκπληκτικά μελομακάρονα που έχω φάει στη ζωή μου και με σπιθάτο τσιπουράκι), όμορφο δωμάτιο με παλαιά έπιπλα και τζάκι και εκπληκτική θέα τριγύρω στα βουνά, μια πολύ καλή ιστορική ανάλυση της περιοχής και του κτιρίου όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο, περάσαμε αμέτρητες ώρες εκεί (μήνας του μέλιτος, να θυμήσω) και νιώσαμε σαν στο σπίτι μας. Η τιμή του δωματίου, επίσης φιλική. Είναι σίγουρο ότι θα επισκεφθούμε την κυρία Μαίρη πολλές φορές στο μέλλον, ιδαίτερα την Άνοιξη (που κατά τη γνώμη μας είναι η καλύτερη εποχή για να επισκεφθεί κανείς την Ευρυτανία).
Για το Καρπενήσι δεν ξετρελλάθηκα ως πόλη (την περίμενα σαφώς καλύτερη, κοτζάμ Ντόρα έχει την πόλη υπό την προστασία της), με αυτά όμως που ξετρελλάθηκα ήταν τα δύο τριγύρω χωριά, το Μικρό (Παλαιό) Χωριό και το Μεγάλο Χωριό. Μην τυχόν και πάτε στην περιοχή και δεν τα επισκεφθείτε !! Στο Μικρό Χωριό να καθήσετε στην ταβέρνα Χελιδόνα για τα πιο φανταστικά παϊδάκια που μπορείτε να σκεφθείτε και για να χαζέψετε τις ομίχλες να τρέχουν στις χαράδρες... Στο δε Μεγάλο Χωριό να πάτε για γαλακτομπούρεκο (και φιλική ατμόσφαιρα γύρω από τσαγάκι σε μεγάλα τραπέζια) στου Αλέκου Καρβέλη (θα δείτε το μαγαζάκι του αμέσως με το που μπείτε στο χωριό). Καυτό, θεϊκό γαλακτομπούρεκο, ο κύριος Αλέκος το έδινε και σε πακέτο μαζί με πολλά χαμόγελα και συμβουλές για τη γύρω περιοχή..
Κάναμε και μια επίσκεψη στα ενοικιαζόμενα δωμάτια "Ανεράδα Ιν" (είχαμε ακούσει πολλά γι'αυτά), τα οποία ναι μεν ήταν καταπληκτικά διακοσμημένα -χωρίς αξιόλογη θέα-, αλλά η τύπισσα μου την έδωσε καθώς μου είπε "150Ε το δωμάτιο μπορεί να σας φαίνονται εσάς πολλά, αλλά σας κάναμε φιλική τιμή. Κανονικά η τιμή του είναι σαφώς υψηλότερη". "Σας ευχαριστώ - της απάντησα με νόημα- θα τα ξαναπούμε την Άνοιξη !!".
Κατόπιν (και αφού αγοράσαμε και από το Μεγάλο Χωριό λουκάνικα και λικεράκι -μιλάμε ότι ξετινάξαμε τους χοίρους και τα αρνιά της περιοχής-), επισκεφθήκαμε τη Μονή Προυσού που εικάζεται ότι ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Αξίζει πραγματικά να την επισκεφθείτε, προκαλεί δέος έτσι σκαμμένη όπως είναι μέσα στο βράχο και θεωρώ πραγματική ιεροσυλία τα ξενοδοχεία (κοιτώνες?) που έχουν χτιστεί εκεί τριγύρω... Καθώς χαζεύαμε τα εκθέματα του σκευοφυλάκιου, ο Καραϊσκάκης ήλθε και πάλι στην κουβέντα, αφού είχε καταφύγει εκεί για να γιατρευτεί από τη φυματίωση και όπου μάλιστα είχε αφήσει το σπαθί του, το οποίο έστεκε εκεί μέσα σε μια βιτρίνα, εντελώς αφύλακτο, χωρίς συναγερμό, χωρίς κάμερες... Τόσο μόνο του ήταν το σπαθί, που άρχισα να αμφιβάλλω αν όντως πρόκειται για το σπαθί του Καραϊσκάκη... Ο Άγγλος μου και πάλι σχολίασε "Είναι απίστευτο το πόσα (ιστορικά κειμήλια) έχετε, και πόσο λίγο τα σέβεστε...".
Στην επιστροφή μας για Αθήνα, έκανα το δεύτερο λάθος: Αντί να πάω από Λαμία, είπα να πάω μέσω Ναυπάκτου ώστε να δει ο νέος σύζυγος τη Ναύπακτο. Μην το κάνετε αυτό το λάθος. Έκ νέου βουνά με Ελατοδάση, εκ νέου κατολισθήσεις, απότομες στροφές, άγρια φύση ξανά, εσείς και ο Θεός και αυτή τη φορά να βλέπετε τις χαράδρες να χάσκουν από κάτω σας, έτοιμες να σας καταβροχθίσουν. Η αδρεναλίνη στα ύψη, οι παλάμες να σφίγγουν το τιμόνι, υγρές..
Τι καλύτερο και ανακουφιστικό -μετά από 3 ώρες οδήγηση- από δύο περιποιημένα τυλιχτά σουβλάκια με γύρο στην παραλία της Ναυπάκτου αγναντεύοντας τη θάλασσα...
"Ξέρεις, η Ναύπακτος κουβαλάει απίστευτη Ιστορία", είπα στον Άγγλο μου.
"Τελικά, όλη η Ελλάδα, είναι μια Ιστορία", μου απάντησε εκείνος.
Συγχαρητήρια για τον γάμο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή