Ταξίδι στο Άμστερνταμ / Φεβρουάριος 2011
Από το αεροπλάνο, το Άμστερνταμ έμοιαζε με πιατέλα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον που πότε - πότε τη διέσχιζε ένα κίτρινο τρενάκι. Από κοντά το Άμστερνταμ ήταν ένα ατελείωτο πορνείο, φίσκα στο ναρκωτικό και τους μαστουρωμένους. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά που τραβάνε την προσοχή του φρέσκου επισκέπτη. Είναι και τα γνωστά γραφικά κανάλια, αλλά και η χαριτωμένη αρχιτεκτονική οικημάτων που λες ότι όπου να'ναι θα σου πέσουν στο κεφάλι δεδομένου ότι είναι χτισμένα πάνω σε λάσπη και «έχουν πάρει κλίση», κάπως όπως τα σπιτάκια της Βενετίας. Είναι επίσης και αυτό το κρυφό δέος της γνώσης ότι το Άμστερνταμ βρίσκεται ουσιαστικά δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και αυτό το παιδιάστικο feeling ότι από στιγμή σε στιγμή τα φράγματα θα σπάσουν και τα σοκάκια θα γεμίσουν αμέσως θάλασσα που θα σε πάρει και θα σε σηκώσει… Ήταν –βεβαίως- και ο Van Gogh, και ο Rembrandt, αυτά τα χαϊδεμένα παιδιά της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής που άφησαν πίσω τους αριστουργήματα και που στηρίζουν –αρκετά θα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου