Ταξίδι στη Μάνη - Νάρκισσοι στις πύλες του Άδη
Με είχαν προειδοποιησει για την απίστευτα πληθωρική προσωπικότητα της κυρίας Αρετής, αλλά ήδη από τη στιγμή που τη γνώρισα κατάλαβα ότι είχα πολλά να ανακαλύψω ακόμα..
Πριν από χρόνια, η οικογένεια του εκπληκτικού αρχιτέκτονα, συζύγου της κυρίας Αρετής, κυρίου Απόστολου -υπεύθυνου για πολλά πέτρινα αριστουργήματα στη Μάνη, αλλά και γνωστά κτίρια στην Αθήνα- αγόρασε και ανακαίνισε τον πύργο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στο Λιμένι, έχοντας σχεδόν ως μοναδικό γείτονα τα άγρια και βραχώδη τοπία της περιοχής. Και τη θάλασσα.
Στο αρχοντικό αυτό, πλέον ξενώνα με το όνομα "Μαυρομιχάλαι" [http://mavromichalai.gr/site/], κάθε αντίκα είναι προσεκτικά επιλεγμένη και ανανεωμένη από την κυρία Αρετή, κάθε δωμάτιο είναι βαμμένο στα χρώματα της Βυζαντινής παλέτας - μπλε, ώχρα, βαθύ κόκκινο -, κάθε παράθυρο είναι σχεδιασμένο από το ταλαντούχο χέρι του κύριου Απόστολου στα αρχικά σχέδια που ξεπρόβαλλαν από το μισογκρεμισμένο οίκημα, κάθε εξωτερικό σκαλοπάτι, ελαφρώς κεκλιμένο -καθώς αυθεντικό-, αποπνέει τις μυστικές συναντήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη με τους οπλαρχηγούς του, το 1821, κατά την Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων. Πράγματι, καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά για να φτάσεις στη σουίτα, σφίγγεις ασυναίσθητα τα κλειδιά στο χέρι, γνωρίζοντας ότι τα βήματά σου είναι επάνω στα βήματα Εκείνου. Οταν δε φτάνεις στο δωμάτιο και ανοίγεις το παράθυρο, ένα από τα πέντε, εκείνο που ατενίζει τη θάλασσα, μπορείς να φανταστείς ότι σε λίγο θα δεις τα Ελληνικά πλοία να μπαίνουν στο λιμάνι ανεμίζοντας τις σημαίες τους. Ή μπορείς απλώς να μαρμαρώσεις στη σκέψη ότι όπου να'ναι θα φανούν οι Πειρατές.
Οι άθλιοι άνδρες εμπρός μου γελούσαν και με προέτρεπαν να συνεχίσω. Εγω τους μισούσα. Μέχρι που φτάσαμε στον φάρο, στο Ακροταιναρο. Και μέχρι που εκείνη η τεράστια φώκια ήλθε να μας χαιρετήσει. Απο κάτω. Απο εκεί που έσπαγε η θάλασσα στα αγριόβραχα. Και μέχρι που σύραμε τις ματιές μας, 360 μοίρες μακριά στον ορίζοντα, εκεί που το Κρητικό πέλαγος ενώνεται με τον ουρανό και τα σύννεφα, εκει που τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα φωλιάζουν αγαπημένα.
Ανοίξαμε τα σακιδια μας και βγάλαμε τα σάντουιτς. Σχεδόν είχαμε χάσει τη μιλιά μας από την ομορφιά της θάλασσας που απλωνόταν γύρω μας. Δύσκολα πήγαινε κάτι κάτω... Η φώκια συνέχιζε να μας κοροϊδεύει για τη σαστιμάρα μας. Κι εμείς γελούσαμε σαν παιδιά.
Γύρω το ηλιοβασίλεμα άρχισε να πέφτει και όταν ο Δημήτρης μας πήγε να μας δείξει τα αριστουργήματα που ο πατέρας του είχε φτιάξει στο Γερολιμενα, και, πλέον, τίποτα δεν ήταν το ίδιο πια... Η αρχιτεκτονική μεγαλουργία του κύριου Απόστολου μας επέστρεψε στον Πανω κόσμο. Απο το βασίλειο των θεών στο βασίλειο των θνητών, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι η Ελλαδα είναι γεμάτη από θαύματα φύσης και θαύματα ανθρώπων.
Ήταν καιρός να επιστρέψουμε στα δωμάτια μας. Πίσω στον αριθμό 1, τη σουίτα, δεν έβλεπα την ώρα να πάω να χωθώ στο κρεββάτι, αφού προηγουμένως ανοίξω το παράθυρο για να άκουω τη νύχτα τον παφλασμό των κυμάτων που έσπαγαν στους πέτρινους τοίχους ετούτου του οικήματος.
Η Μάνη όμως δεν ήθελε να μας ξεκολλήσει απο τη γοητεία της. Οχι ακόμα. Επέμενε να δείξει στον Άγγλο σύζυγο μου ότι η Ελλάδα ειναι μια μαγική χώρα και πως έχει πολλά πρόσωπα, σαν ένα μαγικό παραμύθι που κάθε φορά που το διαβάζεις έχει διαφορετικό τέλος.
Την επόμενη μέρα, μετά τη βόλτα μας στην υπέροχη Αερόπολη και τα πέτρινα σοκάκια της και αφού θυμώσαμε που δεν είχαμε αρκετό χρόνο να χωθούμε στα καφενεδάκια της με τις αναμμένες σόμπες, τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και τα μικρά πιατάκια με το σύγκλινο, πήραμε να κατέβουμε το δρόμο προς το σπήλαιο του Διρού. Ήταν πέντε Ιανουαρίου και οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι... Στη βαρκούλα ήμασταν μονάχα εγώ και ο σύζυγός μου και όταν ο βαρκάρης έσπρωξε με το κουπί του απαλά το τοίχωμα της σπηλιές, ένα καινούριο ταξίδι - αυτή τη φορα πραγματικό- στα έγκατα της γης, ξεκίνησε. ΟJeremy στην αρχή το συνέκρινε με το paddling στο cambridge. Εγω ένιωσα τα πρώτα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Ο άνδρας μου παραξενεύτηκε και με ρώτησε τι έχω. Τον κοίταξα για μια στιγμή και μετά άφησα το βλέμμα μου και τη σκέψη μου να χαθούν στον κάτω κόσμο, στα 250 μέτρα κάτω από τη γη και στο θαύμα που με περιτριγύριζε..
Ο βαρκάρης με φωνή γητευτή και ήχο που χτύπαγε στους σταλακτίτες και γύρναγε παράξενα διεισδυτικός στα αυτιά μας, εξηγούσε ότι το σπήλαιο βρισκόταν εκεί γύρω στα 30 εκατομμύρια χρόνια και ότι το κάθε εκατοστό από τους υπέροχους σχηματισμούς που βλέπαμε γύρω μας έκανε γύρω στα 100 χρόνια να δημιουργηθεί...
Ο Jeremy δεν ξαναέβγαλε άχνα μέχρι που τέλειωσε η περιήγηση.. Μόνο όταν βγήκε από το βαρκάκι με κοίταξε και μου είπε: " τώρα ξέρω γιατί δάκρυσες... και δεν έχει καμία σχέση με το paddling στο Cambridge!! "
Τις χοιρινές μπουκίτσες με πορτοκάλι και σταφίδες στο συμπαθητικό εστιατόριο πίσω στην Αερόπολη και τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα, τα καταπίναμε σχεδόν με δέος, σε μια ατμόσφαιρα πολλής σκέψης και λίγης κουβέντας. Ήταν η στιγμή να συμφωνήσουμε σε ποια χώρα θα θέλαμε να ζήσουμε τους επόμενους μήνες, Ελλάδα ή Αγγλία, αλλά το θαύμα του Διρού είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας και δεν μας άφηνε να συγκεντρωθούμε. Κόβαμε τις σκέψεις στη μέση και κοιταζόμασταν με έκσταση. Δε χρειάστηκε καν να αποκαλύψουμε ο ένας στον άλλον το τι σκεφτόμαστε. Η Μάνη μας είχε καταγοητεύσει, και όπως κάθε φορά που επισκεπτόματαν την "άλλη" Ελλάδα, έτσι και τώρα αισθάνθηκα ότι ήλθαμε ακόμα πιο κοντά...
Όταν βγήκαμε από το συμπαθητικό εστιατόριο, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και το μανιάτικο λάδι και το σύγκλινο που μόλις είχαμε προμηθευτεί βάραινε τα βήματά μας. Πίσω στο Λιμένι, ο κύριος Απόστολος μας περίμενε για να μας πάει στην καλύτερη ψαροταβέρνα της περιοχής. Το αφεντικό το έλεγαν Νικόλα. Το δε ψάρι που δοκιμάσαμε Περικλή !! Ο Περικλής ήταν τόσο φρέσκος που με δυσκολία μασιόταν, ενώ το χοντρό αλάτι που άραζε στο τραπέζι θύμιζε την αγριαδα της Μάνης. Τη δε ταπεινή σκορδαλιά την περιφρονήσαμε όλοι. Μέχρι που τη δοκιμάσαμε.
6 Ιανουαρίου η επόμενη μέρα, των Θεοφανίων, και ο Δημήτρης βγήκε από το δωμάτιό του με μαγιώ και σπορτεξ!! Σήμερα θα βούταγε στη θάλασσα να πιάσει το Σταύρο. Η χώρα τούτη δεν είχε μόνο ομορφιά, ιστορία και θαύματα. Είχε και έθιμα.
Ο παππα-Γιώργος ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και η ταβέρνα του Τάκη -δίπλα στο ξενοδοχείο- ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο που συνωστιζόταν για να παρακολουθήσει το τελετουργικό. Εδώ στη Μάνη, το έθιμο δεν είχε καμία σχέση με τις επισημότητες του Πειραιά. Εδώ αντί για τους Οϋκάδες, είχαμε τα παιδιά και τους νέους του χωριού. Αντί για ανταγωνισμό είχαμε την παραχώρηση του σταυρού στο πιο μικρό και αδύναμο παιδάκι που έπρεπε να αμοιφθεί πάντως για την προσπάθειά του. Αντί για έπαθλα και χρήματα είχαμε έναν πανέμορφο Σταύρο που πέρασε περήφανα ο Παππα-Γιώργος στο λαιμό του παιδιού "με το σώμα του Χριστού επάνω και όχι με μπριγιάν" όπως τόνισε και βάλαμε όλοι τα γέλια. Και αντί για θωρηκτά, εδώ είχαμε ψαρόβαρκες.
Ο κύριος Απόστολος και ο ξενώνας του ένωσαν τα κομμάτια της ιστορίας ενός τόπου και ο τόπος αυτός - που γεννάει δάκρυα στα μάτια- λέγεται Μάνη.
Πριν από χρόνια, η οικογένεια του εκπληκτικού αρχιτέκτονα, συζύγου της κυρίας Αρετής, κυρίου Απόστολου -υπεύθυνου για πολλά πέτρινα αριστουργήματα στη Μάνη, αλλά και γνωστά κτίρια στην Αθήνα- αγόρασε και ανακαίνισε τον πύργο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στο Λιμένι, έχοντας σχεδόν ως μοναδικό γείτονα τα άγρια και βραχώδη τοπία της περιοχής. Και τη θάλασσα.
Στο αρχοντικό αυτό, πλέον ξενώνα με το όνομα "Μαυρομιχάλαι" [http://mavromichalai.gr/site/], κάθε αντίκα είναι προσεκτικά επιλεγμένη και ανανεωμένη από την κυρία Αρετή, κάθε δωμάτιο είναι βαμμένο στα χρώματα της Βυζαντινής παλέτας - μπλε, ώχρα, βαθύ κόκκινο -, κάθε παράθυρο είναι σχεδιασμένο από το ταλαντούχο χέρι του κύριου Απόστολου στα αρχικά σχέδια που ξεπρόβαλλαν από το μισογκρεμισμένο οίκημα, κάθε εξωτερικό σκαλοπάτι, ελαφρώς κεκλιμένο -καθώς αυθεντικό-, αποπνέει τις μυστικές συναντήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη με τους οπλαρχηγούς του, το 1821, κατά την Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων. Πράγματι, καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά για να φτάσεις στη σουίτα, σφίγγεις ασυναίσθητα τα κλειδιά στο χέρι, γνωρίζοντας ότι τα βήματά σου είναι επάνω στα βήματα Εκείνου. Οταν δε φτάνεις στο δωμάτιο και ανοίγεις το παράθυρο, ένα από τα πέντε, εκείνο που ατενίζει τη θάλασσα, μπορείς να φανταστείς ότι σε λίγο θα δεις τα Ελληνικά πλοία να μπαίνουν στο λιμάνι ανεμίζοντας τις σημαίες τους. Ή μπορείς απλώς να μαρμαρώσεις στη σκέψη ότι όπου να'ναι θα φανούν οι Πειρατές.
Ο Δημήτρης, μηχανικός στο επάγγελμα, γιος τους κύριου Απόστολου, μας ενημέρωσε ότι στην πραγματικότητα ο Πετρόμπεης είχε οριστεί ως άρχοντας της περιοχής από την Υψηλή Πύλη, ώστε να μπορούν εκείνοι να διατηρήσουν τον έλεγχό της. Φανταστήκαμε λοιπόν την έκπληξή τους όταν πληροφορήθηκαν ότι ο Πετρόμπεης ήταν βαθειά αναμεμιγμένος στην Επανάσταση. Αργότερα, οι Έλληνες κατηγορούσαν τον Πετρόμπεη για τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας τα χρόνια εκείνα, ο οποίος ναι μεν ήταν πατριώτης, αλλά πάντως όργανο των Ρώσσων. Φαίνεται, ότι η μανία της περικύκλωσης της Ελλάδας από διάφορα συμφέροντα είχε αρχίσει από παλιά...
Οι Πειρατές ανήκουν σε μια άλλη ιστορική πτυχή... πιο παλιά. Σε μια εποχή που ακόμα φαντάζει εκθαμβωτική στα μάτια των επισκεπτών της Μάνης. Το χωριό της Βάθειας ειδικά -που πλέον έχει εγκαταληφθεί-, είναι ένα αριστούργημα πέτρινης οχύρωσης ενάντια στους άξεστους και βάρβαρους και άτιμους άνδρες εκείνης της εποχής που άρπαζαν ανήθικα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους (ζώα, περιουσίες, γυναίκες) -κάποιοι από αυτούς Μανιάτες!- και που στις μέρες μας έχουν καθαγιαστεί μέσα μας από Χολυγουντιανούς χαρακτήρες όπως ο Johny Depp και τα φιλαράκια του...
Η ιστορία όμως του τόπου δεν σταματάει στον 18ο αιώνα...
Όταν ο Δημήτρης είχε την ιδέα να πάμε για trekking στο Ταίναρο, η σύζυγός του η Λία με προειδοποίησε ότι το εγχείρημα θα ήταν δύσκολο. Τίποτα όμως δεν θα μας σταματούσε από το μακρινό περπάτημα στη φύση, την Ελληνική φύση, αυτό το θαύμα που μόνο ελάχιστες ευκαιρίες έχουμε, εμείς οι Έλληνες, πλέον να ζήσουμε στην παρθενικότητα και αυθεντικότητά του.
Αλλά, εκείνος δεν ήταν απλώς ένας "περίπατος"... Με τους γκρεμούς να σέρνονται κάτω από τα άπειρα πόδια μου, η είσοδος προς τον Άδη είχε αρχίσει. Απο εδώ κατέβαιναν κάποτε, χιλιάδες χρονια πίσω, οι ψυχές, για να κριθούν και να πάρει η κάθε μια τη θέση της στον κάτω κόσμο. Για τους αρχαίους Έλληνες δεν υπήρχε κόλαση η παράδεισος, υπήρχε απλώς κρίση. Χωρίς τιμωρία. Προσπερνούσα με δυσκολία τους υπέροχους νάρκισσους που έφραζαν το μονοπάτι, ενώ ο Δημήτρης και ο Jeremy, διψασμενοι για δράση έτρεχαν μπροστά και πηδαγαν τα κατσαβραχα σαν τα κατσίκια. Την ίδια στιγμή εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν καθόμουν σπίτι μου και τι θα γίνουν όλα τα όνειρα τα σχετικά με το Πανεπιστήμιο εάν γκρεμοτσακιζόμουν από εκεί πάνω!!
Οι άθλιοι άνδρες εμπρός μου γελούσαν και με προέτρεπαν να συνεχίσω. Εγω τους μισούσα. Μέχρι που φτάσαμε στον φάρο, στο Ακροταιναρο. Και μέχρι που εκείνη η τεράστια φώκια ήλθε να μας χαιρετήσει. Απο κάτω. Απο εκεί που έσπαγε η θάλασσα στα αγριόβραχα. Και μέχρι που σύραμε τις ματιές μας, 360 μοίρες μακριά στον ορίζοντα, εκεί που το Κρητικό πέλαγος ενώνεται με τον ουρανό και τα σύννεφα, εκει που τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα φωλιάζουν αγαπημένα.
Ανοίξαμε τα σακιδια μας και βγάλαμε τα σάντουιτς. Σχεδόν είχαμε χάσει τη μιλιά μας από την ομορφιά της θάλασσας που απλωνόταν γύρω μας. Δύσκολα πήγαινε κάτι κάτω... Η φώκια συνέχιζε να μας κοροϊδεύει για τη σαστιμάρα μας. Κι εμείς γελούσαμε σαν παιδιά.
Η επιστροφή ήταν πολύ πιο εύκολη γιατί ο Jeremy με βύθισε σε μια κουβέντα σχετική με επιχειρηματικά πλάνα και ιδέες. Είναι άνδρας μου και ξέρει ότι ενώ το "επιχειρηματικό μου δαιμόνιο" είναι αδοκίμαστο, οι κουβέντες αυτές πάντα με εξιτάρουν και με απορροφούν.
Γύρω το ηλιοβασίλεμα άρχισε να πέφτει και όταν ο Δημήτρης μας πήγε να μας δείξει τα αριστουργήματα που ο πατέρας του είχε φτιάξει στο Γερολιμενα, και, πλέον, τίποτα δεν ήταν το ίδιο πια... Η αρχιτεκτονική μεγαλουργία του κύριου Απόστολου μας επέστρεψε στον Πανω κόσμο. Απο το βασίλειο των θεών στο βασίλειο των θνητών, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι η Ελλαδα είναι γεμάτη από θαύματα φύσης και θαύματα ανθρώπων.
Η μακαρονάδα που απολαύσαμε το βράδυ στο ξενοδοχείο και η βασιλόπιτα που κόψαμε - το νόμισμα έπεσε στο Χριστό-, μας έφερε ξανά πίσω, στα χρόνια της ορθοδοξίας, στα χρόνια του Πετρόμπεη και της Ελληνικής επανάστασης.
Ήταν καιρός να επιστρέψουμε στα δωμάτια μας. Πίσω στον αριθμό 1, τη σουίτα, δεν έβλεπα την ώρα να πάω να χωθώ στο κρεββάτι, αφού προηγουμένως ανοίξω το παράθυρο για να άκουω τη νύχτα τον παφλασμό των κυμάτων που έσπαγαν στους πέτρινους τοίχους ετούτου του οικήματος.
Η Μάνη όμως δεν ήθελε να μας ξεκολλήσει απο τη γοητεία της. Οχι ακόμα. Επέμενε να δείξει στον Άγγλο σύζυγο μου ότι η Ελλάδα ειναι μια μαγική χώρα και πως έχει πολλά πρόσωπα, σαν ένα μαγικό παραμύθι που κάθε φορά που το διαβάζεις έχει διαφορετικό τέλος.
Την επόμενη μέρα, μετά τη βόλτα μας στην υπέροχη Αερόπολη και τα πέτρινα σοκάκια της και αφού θυμώσαμε που δεν είχαμε αρκετό χρόνο να χωθούμε στα καφενεδάκια της με τις αναμμένες σόμπες, τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και τα μικρά πιατάκια με το σύγκλινο, πήραμε να κατέβουμε το δρόμο προς το σπήλαιο του Διρού. Ήταν πέντε Ιανουαρίου και οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι... Στη βαρκούλα ήμασταν μονάχα εγώ και ο σύζυγός μου και όταν ο βαρκάρης έσπρωξε με το κουπί του απαλά το τοίχωμα της σπηλιές, ένα καινούριο ταξίδι - αυτή τη φορα πραγματικό- στα έγκατα της γης, ξεκίνησε. ΟJeremy στην αρχή το συνέκρινε με το paddling στο cambridge. Εγω ένιωσα τα πρώτα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Ο άνδρας μου παραξενεύτηκε και με ρώτησε τι έχω. Τον κοίταξα για μια στιγμή και μετά άφησα το βλέμμα μου και τη σκέψη μου να χαθούν στον κάτω κόσμο, στα 250 μέτρα κάτω από τη γη και στο θαύμα που με περιτριγύριζε..
Ο βαρκάρης με φωνή γητευτή και ήχο που χτύπαγε στους σταλακτίτες και γύρναγε παράξενα διεισδυτικός στα αυτιά μας, εξηγούσε ότι το σπήλαιο βρισκόταν εκεί γύρω στα 30 εκατομμύρια χρόνια και ότι το κάθε εκατοστό από τους υπέροχους σχηματισμούς που βλέπαμε γύρω μας έκανε γύρω στα 100 χρόνια να δημιουργηθεί...
Ο Jeremy δεν ξαναέβγαλε άχνα μέχρι που τέλειωσε η περιήγηση.. Μόνο όταν βγήκε από το βαρκάκι με κοίταξε και μου είπε: " τώρα ξέρω γιατί δάκρυσες... και δεν έχει καμία σχέση με το paddling στο Cambridge!! "
Τις χοιρινές μπουκίτσες με πορτοκάλι και σταφίδες στο συμπαθητικό εστιατόριο πίσω στην Αερόπολη και τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα, τα καταπίναμε σχεδόν με δέος, σε μια ατμόσφαιρα πολλής σκέψης και λίγης κουβέντας. Ήταν η στιγμή να συμφωνήσουμε σε ποια χώρα θα θέλαμε να ζήσουμε τους επόμενους μήνες, Ελλάδα ή Αγγλία, αλλά το θαύμα του Διρού είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας και δεν μας άφηνε να συγκεντρωθούμε. Κόβαμε τις σκέψεις στη μέση και κοιταζόμασταν με έκσταση. Δε χρειάστηκε καν να αποκαλύψουμε ο ένας στον άλλον το τι σκεφτόμαστε. Η Μάνη μας είχε καταγοητεύσει, και όπως κάθε φορά που επισκεπτόματαν την "άλλη" Ελλάδα, έτσι και τώρα αισθάνθηκα ότι ήλθαμε ακόμα πιο κοντά...
Όταν βγήκαμε από το συμπαθητικό εστιατόριο, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και το μανιάτικο λάδι και το σύγκλινο που μόλις είχαμε προμηθευτεί βάραινε τα βήματά μας. Πίσω στο Λιμένι, ο κύριος Απόστολος μας περίμενε για να μας πάει στην καλύτερη ψαροταβέρνα της περιοχής. Το αφεντικό το έλεγαν Νικόλα. Το δε ψάρι που δοκιμάσαμε Περικλή !! Ο Περικλής ήταν τόσο φρέσκος που με δυσκολία μασιόταν, ενώ το χοντρό αλάτι που άραζε στο τραπέζι θύμιζε την αγριαδα της Μάνης. Τη δε ταπεινή σκορδαλιά την περιφρονήσαμε όλοι. Μέχρι που τη δοκιμάσαμε.
"Δεν θέλω να φύγουμε από εδώ πέρα", είπα στον άνδρα μου, λίγο πριν ανοίξω -γι'ακόμα μια νύχτα- το παράθυρο για να καλέσω τα κύματα στο δωμάτιο...
6 Ιανουαρίου η επόμενη μέρα, των Θεοφανίων, και ο Δημήτρης βγήκε από το δωμάτιό του με μαγιώ και σπορτεξ!! Σήμερα θα βούταγε στη θάλασσα να πιάσει το Σταύρο. Η χώρα τούτη δεν είχε μόνο ομορφιά, ιστορία και θαύματα. Είχε και έθιμα.
Ο παππα-Γιώργος ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και η ταβέρνα του Τάκη -δίπλα στο ξενοδοχείο- ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο που συνωστιζόταν για να παρακολουθήσει το τελετουργικό. Εδώ στη Μάνη, το έθιμο δεν είχε καμία σχέση με τις επισημότητες του Πειραιά. Εδώ αντί για τους Οϋκάδες, είχαμε τα παιδιά και τους νέους του χωριού. Αντί για ανταγωνισμό είχαμε την παραχώρηση του σταυρού στο πιο μικρό και αδύναμο παιδάκι που έπρεπε να αμοιφθεί πάντως για την προσπάθειά του. Αντί για έπαθλα και χρήματα είχαμε έναν πανέμορφο Σταύρο που πέρασε περήφανα ο Παππα-Γιώργος στο λαιμό του παιδιού "με το σώμα του Χριστού επάνω και όχι με μπριγιάν" όπως τόνισε και βάλαμε όλοι τα γέλια. Και αντί για θωρηκτά, εδώ είχαμε ψαρόβαρκες.
Το περιστέρι έφυγε περήφανο από τα χέρια του Πατέρα, ο Σταυρός βούτηξε στη θάλασσα και μαζί του βούτηξαν και τα παιδιά του χωριού.. Οι πρώτες στάλες της βροχής άρχισαν να πέφτουν, οι νάρκισσοι του Ταίναρου σαν να έλαμψαν στα πεντακάθαρα νερά της θαλασσας που άρχισε να αγριεύει και ο Πετρόμπεης σαν να αγνάντευε το έθιμο από το δωμάτιο νούμερο 1.
Ο κύριος Απόστολος και ο ξενώνας του ένωσαν τα κομμάτια της ιστορίας ενός τόπου και ο τόπος αυτός - που γεννάει δάκρυα στα μάτια- λέγεται Μάνη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου